Mijaci (mak. Мијаци) su etnografska skupina Makedonaca koja živi u regiji Donje Reke, također poznata kao Mijačija (mak. Мијачија), uz rijeku Radiku, u zapadnoj Sjevernoj Makedoniji. Oblast broji između 30.000 i 60.000 ljudi. Mijaci se pretežno bave stočarstvom, a poznati su po svojoj crkvenoj arhitekturi, obradi drveta, ikonografiji i drugim bogatim tradicijama, kao i po svom karakterističnom galičkom dijalektu makedonskog jezika. Glavno naselje Mijačije je Galičnik. Druga naselja su im Lazaropolje, Selce, Bituše, Rosoki, Osoj, Gari, Sušica i Tresonče, koja sve više ostaju pusta jer mlađi Mijaci odlaze za kruhom u veće gradove (pečalba). Neki od Mijaka doselili su se i u druge krajeve, i to u četiri sela u okolici Debra, u veleški kraj, i područja kod Bitole, Smiljeva i Kičeva. Mijaci govore makedonskim jezikom i članovi su kršćansko-pravoslavne vjere odnosno pripadaju makedonskoj pravoslavnoj crkvi.
Poznati su kao vrsni majstori i umjetnici (naročito) po vrsnom crtanju ikona i fresaka te drvorezima (Manastir Sveti Jovan Bigorski ), a poznata je i njihova čipka. Dio Mijaka primio je u vrijeme širenja islama muslimansku vjeru, pa su ih ostali Mijaci prozvali Torbešima, to jest onima, koji su vjeru prodali za torbu. Ovaj podrugljivi naziv ukorijenio se, pa su ga prihvatili i sami Torbeši.