Neomarxisme

Neomarxisme bestaan uit die 20ste-eeuse benaderings wat die Marxisme en die Marxistiese teorie wysig of uitbrei, tipies deur elemente uit ander intellektuele tradisies soos kritiese teorie, psigoanalise of eksistensialisme (in die geval van Jean-Paul Sartre) aan te neem. Dit behels dus 'n aantal Marxistiese denkstrome in die Westerse wêreld wat nuwe interpretasies van Karl Marx se denke uit die 1920's gemaak het, onafhanklik van die Marxisme-Leninisme en die politieke praktyk in die Sowjetunie en ander kommunistiese lande. Hulle hou wel vas aan die deurslaggewende rol van die klassestryd en die skakel met die werkersbeweging.

Georg Lukács, Karl Korsch en Antonio Gramsci word ook gesien as verteenwoordigers van die Westerse Marxisme soos dit in die 1920's ontstaan het. Die daardeur geïnspireerde neomarxisme ontwikkel via die Frankfurt Skool, Louis Althusser en die Italiaanse Outonome Marxisme. Hierdie strome word dikwels gedek deur die term kritiese teorie, hoewel hierdie term ook nouer gebruik word vir die werk van die Frankfurt Skool of, in breë trekke, ook post-marxiste soos Michel Foucault insluit.

Soos met baie gebruike van die voorvoegsel "neo", het sommige teoretici en groepe wat as neomarxisties aangewys is, probeer om die waargenome tekortkominge van die ortodokse marxisme of dialektiese materialisme aan te vul. Baie prominente neomarxiste, soos Herbert Marcuse en ander lede van die Frankfurt Skool, was histories sosioloë en sielkundiges. Neomarxisme val onder die breër raamwerk van die Nuwe Linkses (New Left). In sosiologiese sin voeg die neomarxisme die breër begrip van Max Weber van sosiale ongelykheid soos status en mag tot die Marxistiese filosofie toe. Ander voorbeelde van neomarxisme sluit in kritiese teorie, analitiese marxisme en Franse strukturele marxisme.