 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
L'Antoxana, términu deriváu de la xuntanza de los vocablos llatinos ante (énte) y ostium (puerta), ye una figura tradicional de gran raigame n'Asturies, con una esistencia que yá se documenta dende l'Alta Edá Media. Siempre cumplió una función de gran sonadía nel mundu rural, xunida dafechu a les construcciones d'esta naturaleza, que non solo vieno emplegándose como espaciu de trabayu, depósitu de ferramientes, carga y descarga, sinón tamién como llugar de fuelga, descansu, alderique y distraición.
La so carauterística cimera ye la de prestar serviciu, xeneralmente a la casa, pero tamién a la construcción o construcciones que se sirven d'ella, como l'horru, la panera, la corte, el cobertizu, la tenada o llugares asemeyaos.
A lo llargo la historia, l'antoxana amosóse como una de les figures más dinámiques del drechu consuetudinariu asturianu, y inda anguaño esti allugamientu vese revitalizáu por dos motivos principales: d'un llau, por un anováu interés haza la zona rural asturiana consecuencia de la tendencia a disponer d'una segunda residencia; y d'otru, polos cambeos de zunes vacacionales que dieron llugar a la creación del denomáu turismu rural.
Estes dos circunstancies revitalizaron l'usu de l'antoxana como llugar de fuelga, descansu, alderique y distraición, ensin escaecer, per otru llau, que tamién xeneraron un espoxigue de los litixos xudiciales tocante a esta figura pola mor de la irrupción de vezos urbanos discordantes colos usos y costumes del mundu rural.