Back Kitsch Afrikaans Kitsch ALS كيتش Arabic Kitç Azerbaijani Kitsch BAR Кіч Byelorussian Кіч BE-X-OLD Кич Bulgarian Kitsch Breton Kitsch Catalan
El kitsch (/ˈkɪtʃ/)[1] ye un estilu artísticu consideráu «cursi», «adocenado», «hortera» o «triáu» y, a última hora, vulgar anque pretencioso y por tanto non senciellu nin clásicu, sinón de mal gustu.
Foi definíu nel campu de la estética nos años trenta por Hermann Broch (1886-1951), Walter Benjamin (1892-1940), Theodor Adorno (1903-1969) y Clement Greenberg (1909-1994), col propósitu de definir lo opuesto al arte de Vanguardia o avant-garde. Naquella dómina'l mundu del arte percibía la popularidá de lo kitsch como un peligru pa la cultura. Más tarde foi definíu sobremanera n'Alemaña nos años setenta.
Dende un puntu de vista marxista, Theodor Adorno percibía lo kitsch en términos de lo qu'él llamaba la industria cultural, onde l'arte ye controláu y entamáu poles necesidaes del mercáu y ye dau a un pueblu pasivu que lu acepta. Lo que ye comercializáu ye un arte que nun camuda y que ye formalmente incoerente, pero que sirve pa dar a l'audiencia ociu y daqué que mirar. L'arte p'Adorno tien de ser suxetivu, cambiante y empobináu contra la opresiva estructura del poder, y afirmaba que'l kitsch ye una parodia de la catarsis, y tamién asonsaña de la verdadera conciencia estética. Les traces que definen lo kitsch según esta perspeutiva son la inoriginalidad o imitación y la pretenciosidad, el "deséu d'aparentar ser"; nesti sentíu, toles imitaciones y copies son manifestaciones de lo kitsch y l'emplegu nesti tipu d'obres de materiales non xenuinos, sucedaneos o impropios.
El kitsch alude a un tipu de rellación estética del ser humanu coles coses o col ambiente. Ye un conceutu universal y correspuende sobremanera a una dómina de xénesis estética y a un estilu d'ausencia d'estilu, a una función de confort sobreañadida a les funciones tradicionales d'un oxetu. Ye un «nada ta de más» del progresu.[2]