Elektromagneta spektro

La elektromagneta spektro estas la rezulto de la analizo de disigita kompleksa elektromagneta radiado laŭ ties malsamaj kumetitaj frekvencoj , periodoj, ondolongoj aŭ energioj de fotonoj.

La frekvenco ( ${\displaystyle f}$ ), la periodo ( ${\displaystyle T}$ ), la ondolongo ( ${\displaystyle \lambda }$) kaj la energio ( ${\displaystyle E}$ ) de elementa elektromagneta ondo rilatas po du el la kvar grandoj dank'al:

• la konstanto de Planck ${\displaystyle h\,}$ (proksimume 6,626069x10⁻³⁴ J.s ≈ 4,13567x10⁻¹⁵ eV/Hz),
• kaj la rapido de lumo ${\displaystyle c\,}$ (ekzakte 2,99792458x10⁸ m/s),

laŭ tiuj formuloj:

${\displaystyle E=h.f=h/T\,}$ por la transportita energio de fotono ,

${\displaystyle \lambda \,=c/f=c\,.\,T\,}$ pri la movo de (relativeca) fotono en vakuo;

do ankaŭ:

${\displaystyle E=h.\,c/\lambda \ }$.

Principe la ebla etendaĵo de elektromagneta spektro estas infinita kaj kontinua. Tamen oni konsideras ke la plej alta limo de ondolongo estas la dimensio de la universo mem, kaj ke la plej malgranda limo estas proksimume la longo de Planck. Dum la spektroj de solidaĵoj kaj de likvaĵoj estas kontinuaj (vidu la leĝon de Wien), la gasoj okazigas spektrojn de sorbo kaj de elsendo kiuj estas nur spektraj linioj.

La ĉisupra abako desegnas la rilatojn inter frekvencoj, ondolongoj kaj energioj, de la mallongaj radioondoj ĝis la gamaradioj; la videbla spektro rilatas al la frekvencoj inter 3,8x10¹⁴ Hz kaj 7,6x10¹⁴ Hz .