Antiinflamatorio ez-esteroidea (AIEE)[1]hantura, sukarra eta mina tratatzeko erabilitako esteroidea ez den sendagaia da. AIEE talde honen barnean aurkitzen diren sendagaiak kimikoki oso desberdinak izan daitezkeen arren, denek ekintza mekanismo bera dute, ziklooxigenasaentzimaren inhibizioa.
Antiinflamatorio naturalak, organismoak berak jariatzen dituenak, kortikoideen deribatuak dira, jatorri esteroideko eta hanturaren aurkako ekintza handia duten substantziak, baina aldi berean eragin kaltegarri ugari dituztenak. AIEEak ordea, ez esteroideak direnez, albo ondorio gutxiago dituzte.
Antiinflamatorio ez esteroide gehienek ziklooxigenasa-1 (COX-1) eta ziklooxigenasa-2 (COX-2) inhibitzen dituzte, prostaglandina eta tronboxanoen sintesia oztopatuz. COX-2ren inhibizioa ekintza antiinflamatorio, analgesiko eta antipiretikoaren erantzulea da, baina COX-1ren inhibizioak digestio aparatukoodoljarioak eta ultzerak sortzen ditu. Horregatik, gaur egun badakigu COX-2 bakarrik inhibitzen duten sendagaiek abantaila handiak dituztela.
Aspirina izan zen familia honetako lehenengo kidea, eta ondoren sortutakoen artean diklofenakoa, ibuprofenoa eta naproxenoa oso hedatuak izan dira. Berrienen artean piroxikama eta haren azpitaldekoak ditugu, eta azkena sortutakoak COX-2ren inhibitzaile izenekoak dira, zelecoxiba eta enparauak alegia. Azken hauen abantaila nagusia, lehen aipatu bezala, antiinflamatorio klasikoekin konparaturik, urdailean askoz albo-ondorio gutxiago eragitea da.
