Antzinako eskandinaviera | |
---|---|
Datu orokorrak | |
Eskualdea | Eskandinavia, Eskozia, Irlanda, Bretainia Handia, Man uhartea, Normandia, Vinland eta Volgako arroa |
Araugilea | arautu gabea |
Hizkuntza sailkapena | |
giza hizkuntza indoeuropar hizkuntzak germaniar hizkuntzak ipar-germaniar hizkuntzak | |
Informazio filologikoa | |
Hizkuntza-tipologia | hizkuntza azentuala eta hizkuntza fusionatzailea |
Genero gramatikalak | genero maskulinoa, genero femeninoa eta genero neutroa |
Kasu gramatikalak | nominatiboa, genitiboa, datiboa eta ablatiboa |
Alfabetoa | latindar alfabetoa, alfabeto errunikoa eta Younger Futhark (en) |
Aurrekaria | Proto-Norse (en) |
Hizkuntza kodeak | |
ISO 639-2 | non |
ISO 639-3 | non |
Glottolog | oldn1244 |
Wikipedia | non |
Linguist List | non |
IETF | non |
Antzinako eskandinaviera Eskandinaviako biztanleek eta bere diasporak Bikingoen Aroan eta 1300. urtera arte inguru hitz egiten zuten eskandinaviar hizkuntza izan zen[1].
Antzinako eskandinavieraren arbasoa zen aitzineskandinavieraren aldaketak VIII. menderako jadanik bukatuta zeuden. Handik XIV. mendera arte antzinako eskandinavierazko aroa izan zen. Datak, aldiz, ez dira absolutuak eta badaude XV. mendeko antzinako eskandinavierazko testuak[2].
Hizkuntzaren aldaera nagusiak ekialdeko antzinako eskandinaviera, mendebaldeko antzinako eskandinaviera eta antzinako gotlandiera ziren. Aldaeren arteko ez zeuden muga zehatzik ez bazeuden ere, ekialdekoa ekialdeko Norvegian eta mendebaldekoa mendebaldeko Suedian hitz egiten zuten. Hiztun gehienek ekialdeko aldaera hitz egiten zuten eta egungo Danimarkan eta Suedian bizi ziren. Antzinako gotlandiera batzuetan ekialdekoaren zatitzat jotzen dute adituek.
XII. mendeko islandiar Grágás legeen arabera, suediar, norvegiar, islandiar eta daniarrek hizkuntza bera menperatzen zuten , dǫnsk tunga izenekoa. Pixkanaka-pixkanaka hizkuntza islandiera, faroera, norvegiera, daniera eta suediera bilakatu zen baina elkarrekiko ulergarritasun ez da guztiz desagertu.