Azaroko Iraultza (alemanez: Novemberrevolution) edo 1918–1919ko Alemaniako Iraultza Lehen Mundu Gerraren amaiera aldera gertatutako iraultza izan zen, Alemaniar Inperioaren monarkia konstituzionala Weimarko Errepublikaren demokrazia parlamentariora aldatzea ahalbidetu zuena.
Iraultzaren zergatiak gerrak iraun zituen laur urteetan zehar alemaniarrek bizitako egoera latzean, Alemaniar Inperioaren porrotaren eraginean, eta batez ere herri xehera eta langile mailako jendea eta aristokraziaren eliteak eta burgesen arteko tentsio sozialean daude, azken hauek gerra galdu ostean boterea mantentzeak miseria gorrian zegoen herri xehearen sumindura piztuarazi baitzuen.
Iraultza Kielgo marinelen mantxinadarekin hasi zen. Itsasgizon hauek Britainiar Itsas Armadaren aurka Ipar Itsasora ateratzeko beren goi kargu militarren aginduei men egitea uko egin zioten. Egun guxiren buruan, iraultza Alemania osora zabaldu zen, eta 1918ko azaroaren 9an Gilen II.a Alemaniakoa kaiserrak bere kargua uztera behartuarazi zuen. Halere, 1919ko urtarrilean iraultzaileen muturreko helburu sozialistek huts egin zuten, Friedrich Ebert politikaria buru zuen Alemaniako Alderdi Sozialdemokratak /SDP) aurre egin baitzien. Buruzagi sozialdemokrata hauek, gainontzeko alderdi burgesek bezala, iraultzak gerra zibila ekariko ote zuen beldur ziren, hortaz muturreko ideia iraultzaileei eta kaiserraren inguruko eliteko kideak kargugabetzeari uko egin zioten, aldiz, elite aristokratikoarekin harreman demokratikoak ezartzearen alde agertu ziren. Helburu honekin, SDPk Alemaniar Goi Komandantzia Militarrarekin aliantza bat hitzarmendu eta eskuin muturreko indar paramilitarren laguntzaz Espartakisten altxamendua (Spartakusaufstand) bortizki zanpatzea lortu zuten.
1919ko abuztuaren 11an iraultzaren amaiera formala jazo zen, Weimarko Errepublikaren Konstituzioa sinatu zenean.