Bekoadro (♮) ordura arte diese edo bemol baten eraginpean zegoen notak bere berezko doinu maila hartzen duela adierazteko jartzen den zeinua da.[1] Izena antzinako musikaren «b» ikurretik datorkio, kantu gregorianon Si ondoan jartzen zuten tonalitate baxua adierazteko.[2]