Berezko abortua —umegaltze eta hilaurtze izenez ere ezaguna[1]— istripu baten edo kausa naturalen ondorioz haurdunaldia etetea da, umekia bizirik irauteko gai ez den aldian. Berezko abortua, oro har, haurdunaldiko hogeigarren asteraino gertaturikoari esaten zaio; hortik aurrera, erditze goiztiarra izan dela eta haurra hilik jaio dela jotzen da.[2] Gehienetan, berezko abortua haurdunaldiaren lehenengo hamabi asteetan gertatzen da.
Oro har ezin da saihestu. Izan ere, gehienetan mutazio batek edo arazo oso goiztiar batek eragiten du. Hala ere, aurrekariak, adina, erretzea eta edatea kontuan hartzeko faktoreak dira.
Hainbat motatako umegaltzeak bereizten dira:
Umetoki lepoa itxita badago, amak min gutxi badauka, odol galerak gertatu badira eta fetuak bihotz taupadak badauzka abortu mehatxua gertatu da, ziur asko haurdunaldiak aurrera jarraituko du.
Abortu saihestezina: sintomatzat ditu baginako odol jarioak, sabelaldeko espasmoak, eta umetokiaren lepoa handituta izatea.
Abortu ez-osoa: fetua hiltzen da, baina haurdunaldiaren produktu guztiak ez dira kanporatzen.
Abortu geldiarazia: fetua hiltzen da baina gorputzak haurdunaldiaren produktu guztiak gordetzen ditu. Emakumeak ez dauka ez haurdunaldi seinalerik ezta hilekorik ere.
Abortu errekurrentea: hiru abortu edo gehiago jarraian edukitzea.
Abortu septikoa: infekzio bat gertatzea umetokian, haren hormetan edo haurdunaldiaren produktu batean.
