Giza zahartzeagizakiakzahar bihurtzeko prozesua da. Izan ere, bakterioak, landare iraunkorrak eta animalia sinple batzuk biologikoki hilezkorrak izan daitezke[1]. Zentzu zabalago batean, zahartzea zatitzeari utzi dioten organismo baten barruko zelula bakarrei edo espezie baten populazioari dagokio[2].
Gizakietan, zahartzeak denboran zehar gizakian gertatzen diren aldaketen metaketa adierazten du[3], eta aldaketa fisikoak, psikologikoak eta sozialak barnebil ditzake[4][5]. Erreakzio-denbora, adibidez, murriztu egin daiteke adinarekin; oroitzapenak eta ezagutza orokorra, berriz, handitu egiten dira. Zahartzeak giza gaixotasunen arriskua areagotzen du, hala nola, minbizia, Alzheimer gaixotasuna, diabetesa, gaixotasun kardiobaskularrak, garun-hodietako istripuak eta beste asko[6][7]. Mundu osoan egunero hiltzen diren gutxi gora beherako 150.000 pertsonetatik, bi heren inguru adinarekin lotutako arrazoiengatik hiltzen dira.
Zahartzeari buruzko gaur egungo teoriak 2 alorretan banatzen dira: lehenik, kaltearen kontzeptuari esleitzen zaizkionak; horien arabera, kaltea metatzeak (DNAren oxidazioak, esaterako) sistema biologikoen matxura eragin dezake. Bestetik, zahartze programatuaren kontzeptuari erreferentzia egiten diotenak daude, zeinaren arabera barne-prozesuek (mantentze-lan epigenetikoak, hala nola DNAren metilazioak) zahartzea eragin baitezakete[8][9]. Zahartze programatua ez da nahastu behar programatutako zelula-heriotzarekin (apoptosia).
Obesitateak zahartze-prozesua bizkortzen duela iradoki da[10][11]. Primateak ez diren animalietan, kaloria-murrizketak, berriz, zahartze-prozesua moteltzen du, eta, aldi berean, osasuna eta gorputz-funtzioak mantentzen ditu. Primateetan (gizakiak barne), biziaren luzatze-efektu horiek zalantzazkoak izaten jarraitzen dute.