Kimika ez-organiko

Kimika ez-organikoa substantzia kimiko guztiak, hidrokarburoak eta haien deribatuak izan ezik, eta haien propietate eta erreakzio kimikoak aztertzen dituen kimikaren alorra da. Kimika organikoak^[1] karbonoa duten konposatuak biltzen dituen arren, hurrengo konposatuak ere kimika ez-organikoan sartzen dira: karbono oxidoa, karburoak, karbono disulfuroa, zianuro metalikoak eta hirugarren mailako beste konposatu batzuk, besteak beste, karbonilo metalikoak, fosgenoa (${\displaystyle {\ce {COCl2}}}$), karbonato metalikoak eta abar. Ez da erabatekoa kimika organikoaren eta kimika ez-organikoaren arteko bereizketa, ez talde batekoak ez bestekoak diren gai ugari baitira, konposatu organometalikoak^[2] adibidez. Aplikazioei dagokienez, kimika ez-organikoak aplikazioak ditu industria-kimikaren alor guztietan, besteak beste, katalisian, materialen zientzian, medikamentuen ekoizpenean, nekazaritzan, erregaietan eta pigmentuetan^[3].

1. ↑ Operaciones básicas de laboratorio. Paraninfo 2012 ISBN 978-84-9732-885-2. PMC 810116655. (Noiz kontsultatua: 2020-12-14).
2. ↑ Douglas, Bodie E.. (D.L. 1987). Conceptos y modelos de química inorgánica. (2a. ed. argitaraldia) Reverté ISBN 84-291-7153-3. PMC 435383347. (Noiz kontsultatua: 2020-12-14).
3. ↑ «Studies in Inorganic Chemistry» The Chemistry of Inorganic Ring Systems (Elsevier): II. 1992 ISBN 978-0-444-88933-1. (Noiz kontsultatua: 2020-12-14).