Ekialdeko ortodoxia, ekialdeko kristautasun ortodoxoa bezala ere ezaguna, kristautasun kaledoniarraren hiru adar nagusietako bat da, katolizismoarekin eta protestantismoarekin batera[1][2].
Lehen milurtekoko Pentarkia bezala, Ekialdeko Eliza Ortodoxoa (edo "kanonikoa") eliza autozefalo independenteetan antolatzen da. XXI. mendean, eliza autozefalo konbentzionalen kopurua hamazazpi da. Eliza autozefalo nagusi horiek onartzen ez dituzten hainbat eliza autozefalo daude baita ere. Eliza autozefaloek beren primatu edo artzapezpikua aukeratzen dute. Eliza autozefaloek jurisdikzioa (agintaritza) izan dezakete beste eliza batzuen gainean, eta horietako batzuek "autonomo" estatusa dute; horrek esan nahi du eparkia sinpleek baino autonomia handiagoa dutela.
Jurisdikzio horietako asko estatu moderno baten edo gehiagoren lurraldeei dagozkie: Moskuko patriarkatua, adibidez, Errusiari eta sobietar ondorengo beste estatu batzuei dagokie.[3] Metropoliak, elizbarrutiak, parrokiak, monasterioak edo diasporak ere barnebil ditzakete (adibidez, Konstantinoplako Patriarkatza Ekumenikoaren Ekumenikoaren, zeinak eremu kanonikoa Greziako iparraldean eta ekialdean duen). Era berean, batzuetan gainjarri egiten dira: hori da Besarabiako kasua, non Bukaresteko eta Moskuko patriarkatuak agintzen duten.
Ekialdeko Ortodoxiaren hedapena Mediterraneoko arroaren ekialdean hasi zen, kultura grekoaren barruan. Ortodoxia honen komunitateek elizaren ulermen eta irakaspen antzekoak elkarbanatzen dituzte eta Eliza beraren parte direnaren nozio indartsua dute.
Ekialdeko kristau ortodoxoek haien urtea elizaren egutegi liturgikoaren arabera antolatzen dute.
Ekialdeko Ortodoxiaren arabera, Espiritu Santua Aitarengandik dator eta eliza latindarrek gehitutako "eta Semea" (Filioque) klausula ez dago onartua. Izan ere, haien ustez ez da kontziliorik deitu gehiketa hori onartzeko.[4]