Objektibotasun

Objektibotasun norberaren aurreiritzien, interesen edo zaletasunen mende ez dagoena da.^[1]. Objektibotasuna objektuaren nolakotasuna da, eta, beraz, objektuari berari dagokio edo berari dagokio, objektua behatzen edo aintzat hartzen duen edozein subjektuk izan dezakeen pentsatzeko edo sentitzeko modua gorabehera.

Lehen aipatutako definizioaren arabera, objektibotasuna desideratum bat da (latinetik, desiratutako gauzarentzat), subjektuek beti tratatzen duten heinean. Hala ere, irizpide argiak daude, zerbaiti edo norbaiti buruzko diskurtsoa maila objektiboagoan egiten dutenak edo ez. Adibidez, egiaren irizpideak gnoseologian, errealitatearen printzipioa psikologian eta egiaren taulak logikan, edo azalpen matematikoen formulazio zuzenak jarraibide objektiboak ematen dituzte.

Enuntziatu objektibo tipikoaren adibide bat honako hau da: "Klorofila duten landareen hostoak, bisualki, ia beti kolore berdez hautematen ditu Homo sapiensak". Aitzitik, enuntziatu subjektiboaren adibide tipikoa, baliozkoa izan arren, honako hau da: "Hostoak berdez dituzten landareak, bisualki ederrak dira", edertasunaren kontzeptua banako batetik bestera nabarmen alda daitekeelako.

Subjektibismoaren aurkako jarrera filosofikoa, objektuari subjektuarekiko lehentasuna emateagatik bereizten dena, objektua bezala ezagutzen da^[2].

Hitzaren zentzu filosofikoan, honako hauek ezaugarritzeko balio du:

• Objektu bat objektu gisa,
• Objektu baten ezagutza edo irudikapena,
• Ezagutza horren subjektua edo irudikapen horren egilea.

1. ↑ «Euskaltzaindiaren Hiztegia» www.euskaltzaindia.eus (Noiz kontsultatua: 2020-04-14).
2. ↑ El pequeño Larousse. (Novena edicion., Coedición international. argitaraldia) Larousse 2002 ISBN 970-22-0030-X. PMC 51459267. (Noiz kontsultatua: 2021-05-13).