De Fryske dracht is de klaaiïnge fan boer(inn)en yn Fryslân dy't om 1860 hinne syn hichtepunt hie, in tiid fan wolfeart foar de Fryske boeren troch de eksport fan bûter en tsiis nei ûnder oare Ingelân. De dracht wurdt noch wol brûkt by folkloristyske aktiviteiten as folksdûnsjen, ringriden, de Heamieldagen en in boerebrulloft.
Boerinnen en boargerfroulju folgen yn grutte linen de moade dy't fan de measte oare plakken yn Europa. Friezinnen folgen it silhûet fan de ynternasjionale moade, sa't dy yn aadlike fermiddens droegen waard: fan de hege taille út de Napoleontyske tiid oant en mei it moadebyld ûnder it bewâld fan keninginne Fiktoaria fan it Feriene Keninkryk. De dracht yn Drinte en Grinslân wie net folle oars as de Fryske. Hylpen hat in eigen dracht. Yn Grinslân is de dracht al ein 19e iuw ferdwûn, yn Fryslân en Drinte barde soks pas nei de Twadde Wrâldoarloch. Op it lêst noch in pronkstik foar âldere froulju.