; |
Lêstekens: skrapke of komma apostrof breedteken of kapke
|
In stipskrapke of puntkomma is in lêsteken dat bestiet út in punt en in skrapke (of komma) ûnderinoar. Omdat de puntkomma midden yn in sin skreaun wurdt komt der dan ek nea in haadletter efter. [1] Neffens skriuwadviseur Jan Renkema is de puntkomma it lestichste lêsteken, om’t it ûnderskied mei de komma oan de iene kant en de punt oan de oare kant hiel lyts is, wylst boppedat betizing mei de dûbele punt mooglik is.[2]
De ynformaasje oan wjerskanten wurdt troch it brûken fan de puntkomma sterk meiïnoar ferbûn, folle steker as wannear’t der in punt brûkt wêze soe. By it brûken fan de komma is it ferbân tusken de twa parten fan sinnen noch sterker. As yn in sin twa kear de kombinaasje ûnderwerp/ferbûge tiidwurd/saaklik foarwerp foarkomt en dy twa parten dúdlik yn inoars ferlingde lizze of sûnder elkoar net folle sizze dan kin, om de lêsberens te fergrutsjen, in puntkomma brûkt wurde. Dat is mar in rjochtline en helpt om it ferskil tusken de twa parten oan te jaan en om parten byinoar te belûken.
Guon fine it brûken fan in soad puntkomma’s yn in tekst driuwerich oerkommen; in foardiel is dat troch midsmjittich brûken de tekst mear begjint te libjen en eventuele toarrens ferlieze soe.
Foarbylden:
De puntkomma wurdt ek brûkt yn opsommings, wêrby’t de leden út mear as in pear wurden besteane of sels komma’s yn hawwe. Bygelyks: Der binne op elts mêd wol in Grutte Trije: W.F. Hermans, Gerard Reve, Harry Mulisch; Toon Hermans, Wim Sonneveld, Wim Kan; Bach, Mozart, Beethoven; Tetman de Vries, Rients Gratama; Teake van der Meer (Lytse Teake). By folsleine sinnen hâlde dy mei in punt op. Opsommings wêrby’t de leden út in pear wurden besteane krije gjin puntkomma.
Foarbyld:
Hjirby koene wy der foar kieze om:
De puntkomma hat ASCII-teken 59, of 0x003B