Arsenio Iglesias

Arsenio Iglesias

(2016)
Biografía
Nacemento	(gl) Arsenio Iglesias Pardo 24 de decembro de 1930 A Baiuca, España
Morte	5 de maio de 2023 (92 anos) A Coruña, España
Causa da morte	párkinson
Lugar de sepultura	Arteixo
Outros nomes	O bruxo de Arteixo O raposo de Arteixo Arsenio
Altura	1,69 m
Actividade
Ocupación	futbolista, adestrador de fútbol
Período de actividade	1951 - 1966
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Dianteiro
Traxectoria   Equipo 1948–1950   Bergantiños FC 1950–1951   Deportivo Fabril 1951–1957   Deportivo da Coruña 141 (33) 1957–1958   Sevilla FC 8 (2) 1958–1964   Granada CF 109 (23) 1961– → cesión:    Albacete Balompié 4 (2) 1964–1965   Real Oviedo 39 (8) 1965–1966   Albacete Balompié   Adestrador 1967–1970   Deportivo Fabril 1970–1973   Deportivo da Coruña 1973–1977   Hércules CF 1977–1978   Real Zaragoza 1978–1979   Burgos CF 1979–1980   Elche CF 1980–1981   AD Almería 1982–1985   Deportivo da Coruña 1987–1988   SD Compostela 1988–1991   Deportivo da Coruña 1992–1995   Deportivo da Coruña 1996–1996   Real Madrid CF 2005–2008   Galicia
Premios
(2012)  Medalla Castelao  fillo adoptivo Concedido por A Coruña  fillo predilecto Concedido por Arteixo

Arsenio Iglesias Pardo, tamén coñecido como o Bruxo de Arteixo^[1] ou o Raposo de Arteixo,^[2] ou simplemente Arsenio,^[3] nado na Baiuca (Arteixo) o 24 de decembro de 1930 e finado na Coruña o 5 de maio de 2023, foi un futbolista e adestrador de fútbol galego que estivo unido durante boa parte da súa carreira ao Deportivo da Coruña, onde acadou importantes éxitos deportivos, converténdose nunha das figuras máis destacadas da historia do club.

Como futbolista xogaba de dianteiro, e tras pasar polo Bergantiños, o Fabril e o Xuvenil, debutou en Primeira División co Deportivo na tempada 1951/52. Xogou seis anos co club coruñés, disputando 146 partidos oficiais e marcando 33 goles. Na tempada 1957/58 xogou no Sevilla, co que debutou na Copa de Europa, e a continuación recalou no Granada, onde militou durante seis tempadas, tres delas na máxima categoría. Na primeira delas anotou nove goles na Copa do Xeneralísimo, axudando ao seu equipo a acadar unha histórica final contra o FC Barcelona, na que Arsenio fixo o único gol granadino. Na segunda metade da tempada 1963/64 fichou polo Oviedo, contribuíndo á súa salvación con dous goles na promoción de permanencia, e despois de xogar outro ano no club asturiano pechou a súa carreira no Albacete.

Comezou a súa traxectoria como adestrador en 1967 no Fabril, ao que dirixiu ata 1971 cando se sentou por primeira vez no banco do Deportivo para substituír o cesado Roque Olsen. Conseguiu o ascenso a Primeira esa mesma tempada e permaneceu dúas máis como adestrador do club na máxima categoría. Entre 1973 e 1977 adestrou o Hércules, sendo artífice da época dourada do club alacantino. No seu primeiro ano logrou o ascenso dende Segunda división, e nos dous seguintes acadou a quinta e a sexta posición da Primeira división. Na tempada 1977/78 foi campión de Segunda co Zaragoza, e a continuación pasou polo Burgos, o Elche e o Almería, antes de regresar en 1982 ao Deportivo da Coruña. Deixou o equipo en 1985 e despois dun breve paso polo Compostela volveu ao Deportivo en 1988. En 1991 devolveu o Deportivo á Primeira división case dúas décadas despois e acto seguido deixou o fútbol. Con todo, o Deportivo recorreu a el ao ano seguinte, tras a destitución de Boronat, para salvar a difícil situación do equipo. Logrou a permanencia e ficou tres anos máis como adestrador branquiazul, dando inicio á era do chamado Súper Dépor. Obtivo un terceiro posto na liga e dous subcampionatos, o segundo deles despois de ocupar o liderado durante a meirande parte da tempada ata perdelo na derradeira xornada contra o Valencia, a do famoso penalti de Đukić. Na súa última tempada conquistou a Copa do Rei, o primeiro título oficial da historia do Deportivo, nunha final disputada contra o Valencia no Santiago Bernabéu en dous días, ao ser o partido suspendido pola intensa choiva. O seu último club foi o Real Madrid, ao que chegou mediada a tempada 1995/96 para substituír a Valdano.

En 2005 foi designado xunto a Fernando Vázquez, adestrador da selección galega, combinado que recuperaba a súa actividade despois de décadas de ausencia. Ambos os técnicos dirixiron o equipo galego nos catro encontros que este disputou ata 2008. A importancia de Arsenio no fútbol coruñés e no deporte galego en xeral, valéronlle numerosas homenaxes e recoñecementos, entre elas un monumento situado nas inmediacións do estadio de Riazor ou a Medalla Castelao que lle foi concedida no 2012.

1. ↑ "El deportivismo despidió a 'O Bruxo de Arteixo' con gritos de "Arsenio, eres Dios"" (6 de maio de 2023). El Progreso (en castelán).
2. ↑ "Arsenio Iglesias, O Raposo de Arteixo"^{[Ligazón morta]} (21 de decembro de 2018). Concello de Arteixo.
3. ↑ "Arsenio ya descansa en Arteixo, su leyenda perdura en Riazor" (6 de maio de 2023). La Opinión A Coruña (en castelán).