Back Slag om Brittanje Afrikaans معركة بريطانيا Arabic معركة بريطانيا ARZ Batalla d'Inglaterra AST Britaniya uğrunda döyüş Azerbaijani بریتانیا دؤیوشو AZB Бітва за Брытанію Byelorussian Битка за Британия Bulgarian ব্রিটেনের যুদ্ধ Bengali/Bangla Emgann Bro-Saoz Breton
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2015.) |
Coordenadas: 54°N 2°O / 54, -2
| Batalla de Inglaterra | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Varios Heinkel He 111 durante a batalla | |||||||||
| |||||||||
| Combatentes | |||||||||
.svg){kind=small} Reino Unido.svg){kind=small} Canadá Australia
|
.svg){kind=small} Alemaña_crowned.svg){kind=small} Italia
| ||||||||
| Comandantes | |||||||||
 Hugh Dowding Keith Park Trafford Leigh-Mallory Quintin Brand |
Hermann Göring Albert Kesselring Hugo Sperrle Hans-Jürgen Stumpff Rino Fougier[1]
| ||||||||
| Forzas en combate | |||||||||
| 1 963 avións | 2 550 avións | ||||||||
| Efectos | |||||||||
| Mortes: 1 542[2] | Mortes: 2 585 | ||||||||
| Feridos: 422 | Feridos: 735 | ||||||||
A batalla de Inglaterra foi unha das batallas máis importantes da segunda guerra mundial, librada entre as forzas aéreas do Reino Unido (RAF) e da Alemaña nazi (Luftwaffe) nos ceos de Gran Bretaña durante 1940 e 1941. Segundo os historiadores británicos, comeza o 10 de xullo de 1940 e remata o 31 de outubro de 1940, mentres que os alemáns din que durou dende agosto de 1940 ata maio de 1941; dependendo do que se considera batalla. Non obstante, os combates aéreos alcanzaron o seu cumio dende agosto ata outubro de 1940, onde sucederon as loitas decisivas. Trátase da primeira gran campaña militar loitada completamente por forzas aéreas.[3]
O principal obxectivo das forzas alemás era o de obrigar a Reino Unido a chegar a un acordo de paz negociado. En xullo de 1940 comezou o bloqueo naval e aéreo, centrándose a Luftwaffe principalmente en convais costeiros, así como portos e centros marítimos como Portsmouth. O 1 de agosto a Luftwaffe foi dirixida para acadar a superioridade aérea sobre a RAF, co obxectivo de incapacitar o seu Mando de Caza; 12 días despois, trasladou os ataques aos aeródromos e infraestruturas da RAF. A medida que a batalla progresaba, a Luftwaffe tamén comezou a atacar fábricas relacionadas coa produción de avións e infraestruturas estratéxicas. Finalmente empregou bombardeos para aterrorizar á poboación sobre áreas de importancia política e sobre civís.[4]
Os alemáns superaran rapidamente Francia e os Países Baixos, deixando ao Reino Unido enfrontándose á ameaza dunha invasión por mar. O alto mando alemán recoñeceu as dificultades dun ataque marítimo mentres a Royal Navy controlase o canal da Mancha e o mar do Norte. O 16 de xullo Hitler ordenou a preparación da Operación León Mariño como un potencial asalto anfibio e aerotransportado ao Reino Unido, que se levaría a cabo unha vez que a Luftwaffe tivese a superioridade aérea sobre o canal. En setembro, as incursións nocturnas do Mando de Bombardeo da RAF que perturbaron a preparación alemá de barcazas reconvertidas, e o fracaso da Luftwaffe ao intentar esmagar a RAF forzaron a Hitler a pospoñer e finalmente cancelar a Operación León Mariño. A Luftwaffe foi incapaz de manter as incursións á luz do día, pero as súas continuas operacións nocturnas no Reino Unido coñecéronse como o Blitz.
O fracaso alemán ao intentar destruír as defensas aéreas británicas para forzar un armisticio (ou incluso unha rendición absoluta) foi a primeira gran derrota alemá na segunda guerra mundial é un punto de inflexión crucial no conflito.
- ↑ Haining 2005, p. 68
- ↑ Bungay 2000, p. 107
- ↑ "Battle of Britain Memorial Flight - 92 Squadron - Geoffrey Wellum". web.archive.org. 2009-03-02. Archived from the original on 02 de marzo de 2009. Consultado o 2023-08-04.
- ↑ Bungay 2000, pp. 305-306