En xeografía, un deserto[1] é unha área estéril da paisaxe onde se producen poucas precipitacións pluviométricas e, en consecuencia, as condicións de vida son hostís para a vida vexetal e animal. A falta de vexetación expón a superficie desprotexida do chan a procesos de denudación.[2] Isto pode ser verdade, porén, examinándoo máis detalladamente, os desertos frecuentemente abrigan unha riqueza de vida que normalmente permanece agochada (especialmente durante o día) para conservar a humidade. Os desertos forman a zona máis extensa da superficie terrestre: con máis de 50 millóns de quilómetros cadrados, ocupan case un terzo desta. Deste total o 53 % corresponde a desertos cálidos e o 47 % a desertos fríos.[3]
Os procesos de erosión son factores de suma importancia na formación da paisaxe desértica. Segundo o tipo e grao de erosión que os ventos eólicos e a radiación solar causaron, os desertos presentan diferentes tipos de chans: deserto areoso é aquel que está composto principalmente por area, que por acción dos ventos forma as dunas, deserto pedregoso ou rochoso é aquel cuxo terreo está constituído por rochas ou pedras (este tipo de desertos adoita denominarse coa palabra árabe hamada).
Os desertos poden conter valiosos depósitos minerais que foron formados no ambiente árido, ou foron expostos pola erosión. Nas zonas baixas pódense formar desertos de sal. Debido á sequidade dos desertos, son lugares ideais para a preservación de artefactos humanos e fósiles.
Tamén se define deserto como un lugar despoboado, non habitado por humanos nin apenas por ser vivo algún.[1] Segundo esta definición, tamén son desertos os situados en climas máis fríos, como o ártico ou a tundra.