Diamagnetismo

En electromagnetismo, o diamagnetismo é unha propiedade dos materiais que consiste en repeler os campos magnéticos. É o oposto aos materiais paramagnéticos os cales son atraídos polos campos magnéticos. O fenómeno do diamagnetismo foi descuberto por Sebald Justinus Brugmans que observou en 1778 que o bismuto e o antimonio foron repelidos polos campos magnéticos. O termo diamagnetismo foi acuñado por Michael Faraday en setembro de 1845, cando se deu conta de que todos os materiais responden (xa sexa en forma diamagnética ou paramagnética) a un campo magnético aplicado.

As substancias son, na súa gran maioría, diamagnéticas, posto que todos pares de electróns con spin oposto contribúen debilmente ao diamagnetismo, e só nos casos nos que hai electróns desemparellados existe unha contribución paramagnética (ou máis complexa) en sentido contrario.

Algúns exemplos de materiais diamagnéticos son: a auga, o bismuto metálico, o hidróxeno, o helio e os demais gases nobres, o cloruro de sodio, o cobre, o ouro, o silicio, o xermanio, o grafito, o bronce e o xofre. Nótese que non todos os citados teñen número par de electróns.

O grafito pirolítico, que ten un diamagnetismo non especialmente alto, usouse como demostración visual, xa que unha capa fina deste material levita (por repulsión) sobre un campo magnético o suficientemente intenso (a temperatura ambiente).

Experimentalmente, verifícase que os materiais diamagnéticos teñen:

• Unha permeabilidade magnética relativa inferior á unidade.
• Unha indución magnética negativa.
• Unha susceptibilidad magnética negativa, practicamente independente da temperatura, e xeralmente da orde (en unidades cexesimais) de ${\displaystyle {\frac {10^{-6}\cdot M}{2}}}$ e.m.u./mol, onde M é a masa molecular.

En moitos compostos de coordinación obtense unha estimación máis exacta utilizando as táboas de Pascal.

Nos materiais diamagnéticos, o fluxo magnético diminúe e nos paramagnéticos o fluxo magnético aumenta.