Guerra de Alxeria

Guerra de Alxeria
Data 1 de novembro de 1954 -19 de marzo de 1962 Lugar Alxeria francesa Resultado * Impasse militar[1][2][3][4] Vitoria política da FLN[5][6] Acordos de Évian Independencia de Alxeria Final do imperio colonial francés[7][8][9][10][11] Establecemento da Quinta República Casus belli Ataques terroristas do Toussaint rouge Cambios territoriais Independencia de Alxeria
Belixerantes
FLN MNA PCA	France	France FAF (1960–61) OAS (1961–62)
Baixas
Entre 140 000[12] e 152 863[13][14] soldados da FLN asasinados (incluídos 12 000 en purgas internas[15] e 4300 alxerianos da FLN e do MNA asasinados na Francia metropolitana)	* 25 600 soldados franceses asasinados Entre 50 000–150 000 harkis asasinados ou desaparecidos[16][17] 6000 civís europeos falecidos	100 falecidos

A guerra de Alxeria, tamén coñecida como Revolución de Alxeria ou Guerra de Independencia de Alxeria,^[18] e ás veces en Alxeria como Guerra do 1 de novembro, librouse entre Francia e a Fronte de Liberación Nacional de Alxeria (en francés: Front de Libération Nationale, FLN) de 1954 a 1962, o que levou a Alxeria a gañar a súa independencia de Francia.^[19][20] Foi unha importante guerra de descolonización e supuxo un complexo conflito caracterizado pola guerra de guerrillas e o uso da tortura. O conflito tamén se converteu nunha guerra civil entre as distintas comunidades e dentro das comunidades.^[21] A guerra tivo lugar principalmente no territorio de Alxeria, con repercusións na Francia metropolitana.

O conflito, comezado por membros da Fronte de Liberación Nacional (FLN) o 1 de novembro de 1954, durante o Toussaint Rouge ("Día Vermello de Todos os Santos"), provocou serias crises políticas en Francia, levando á caída da Cuarta República (1946–58), que foi substituída pola Quinta República cunha presidencia reforzada. A brutalidade dos métodos empregados polas forzas francesas non logrou gañar corazóns e mentes en Alxeria, alienou o apoio na Francia metropolitana e desacreditou o prestixio francés no exterior.^[22][23] Mentres se prolongaba a guerra, o pobo francés volveuse lentamente contra ela^[24] e moitos dos principais aliados de Francia, incluídos os Estados Unidos, pasaron de apoiar a Francia a absterse no debate da ONU sobre Alxeria.^[25] Despois de importantes manifestacións en Alxer e outras cidades a favor da independencia (1960)^[26][27] e unha resolución das Nacións Unidas que recoñecía o dereito á independencia,^[28] Charles de Gaulle, primeiro presidente da Quinta República, decidiu abrir unha serie de negociacións coa FLN. Estas concluíron coa sinatura dos acordos de Évian en marzo de 1962. O 8 de abril de 1962 tivo lugar un referendo e o electorado francés aprobou os acordos. O resultado final foi do 91% a favor da ratificación^[29] e o 1 de xullo os acordos foron obxecto dun segundo referendo en Alxeria, onde o 99,72% votou a favor da independencia e só o 0,28% en contra.^[30]

A retirada francesa provocou unha crise estatal. Isto incluíu varios intentos de asasinato contra de Gaulle, así como algúns intentos de golpes militares. A maioría dos primeiros levounos a cabo a Organisation armée secrète (OAS), unha organización subterránea formada principalmente por persoal militar francés que apoiaba a Alxeria francesa, que cometeu un gran número de atentados e asasinatos tanto en Alxeria como en Francia para deter a planeada independencia.

Trala independencia en 1962, 900 000 europeos-alxerianos (Pieds-noirs) fuxiron a Francia aos poucos meses por temor á vinganza da FLN. O goberno francés non estaba preparado para recibir un número tan grande de refuxiados, o que causou turbulencias en Francia. A maioría dos musulmáns alxerianos que traballaran para os franceses quedaron desarmados e deixáronse atrás, xa que o acordo entre as autoridades francesas e alxerianas declaraban que non se podían tomar medidas contra eles.^[31] Non obstante, os Harkis en particular, que serviran como auxiliares do exército francés, consideráronse traidores e moitos foron asasinados pola FLN ou por linchamentos, a miúdo despois de seren secuestrados e torturados.^[15][32] Uns 90 000 conseguiron fuxir a Francia,^[33] algúns coa axuda de oficiais franceses que actuaron en contra das ordes, e eles e os seus descendentes forman unha parte significativa da poboación alxeriano-francesa.

1. ↑ Windrow, Martin; Chappell, Mike (1997). The Algerian War 1954–62. Osprey Publishing. p. 11. ISBN 9781855326583. 
2. ↑ Introduction to Comparative Politics, by Mark Kesselman, Joel Krieger, William Joseph, page 108
3. ↑ Alexander Cooley, Hendrik Spruyt. Contracting States: Sovereign Transfers in International Relations. Page 63.
4. ↑ George Bernard Noble. Christian A. Herter: The American Secretaries of State and Their Diplomacy. Páx. 155.
5. ↑ Young, Robert J. C. (12 de outubro de 2016). Postcolonialism: An Historical Introduction. Wiley. p. 300. ISBN 978-1-118-89685-3. the French lost their Algerian empire in military and political defeat by the FLN, just as they lost their empire in China in defeat by Giap and Ho Chi Minh. 
6. ↑ Aldrich, R. (10 de decembro de 2004). Vestiges of Colonial Empire in France. Palgrave Macmillan UK. p. 156. ISBN 978-0-230-00552-5. For the [French] nation as a whole, commemoration of the Franco-Algerian War is complicated since it ended in defeat (politically, if not strictly militarily) rather than victory. 
7. ↑ Hargreaves, Alec G. (2005). Memory, Empire, and Postcolonialism: Legacies of French Colonialism. Lexington Books. p. 1. ISBN 978-0-7391-0821-5. The death knell of the French empire was sounded by the bitterly fought Algerian war of independence, which ended in 1962. 
8. ↑ "The French defeat in the war effectively signaled the end of the French Empire". Jo McCormack (2010). Collective Memory: France and the Algerian War (1954–1962).
9. ↑ Allatson, Paul; McCormack, Jo (2008). Exile Cultures, Misplaced Identities. Rodopi. p. 117. ISBN 978-90-420-2406-9. The Algerian War came to an end in 1962, and with it closed some 130 years of French colonial presence in Algeria (and North Africa). With this outcome, the French Empire, celebrated in pomp in Paris in the Exposition coloniale of 1931 ... received its decisive death blow. 
10. ↑ Beigbeder, Yves (2006). Judging War Crimes And Torture: French Justice And International Criminal Tribunals And Commissions (1940–2005). Martinus Nijhoff Publishers. p. 35. ISBN 978-90-04-15329-5. The independence of Algeria in 1962, after a long and bitter war, marked the end of the French Empire. 
11. ↑ France's Colonial Legacies: Memory, Identity and Narrative. University of Wales Press. 15 de outubro de 2013. p. 111. ISBN 978-1-78316-585-8. The difficult relationship which France has with the period of history dominated by the Algerian war has been well documented. The reluctance, which ended only in 1999, to acknowledge 'les évenements' as a war, the shame over the fate of the harki detachments, the amnesty covering many of the deeds committed during the war and the humiliation of a colonial defeat which marked the end of the French empire are just some of the reasons why France has preferred to look towards a Eurocentric future, rather than confront the painful aspects of its colonial past. 
12. ↑ Travis, Hannibal (2013). Genocide, Ethnonationalism, and the United Nations: Exploring the Causes of Mass Killing Since 1945. Routledge. p. 137. 
13. ↑ Alexander, Martin S.; Evans, Martin; Keiger, J. F. V. (2002). "The 'War without a Name', the French Army and the Algerians: Recovering Experiences, Images and Testimonies". Algerian War and the French Army, 1954-62: Experiences, Images, Testimonies (PDF). Palgrave Macmillan. p. 6. ISBN 978-0333774564. The Algerian Ministry of War Veterans gives the figure of 152,863 FLN killed. 
14. ↑ Draper, Katherine (2013). "Why a War Without a Name May Need One: Policy-Based Application of International Humanitarian Law in the Algerian War" (PDF). Texas International Law Journal 48 (3): 576. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 07 de novembro de 2016. Consultado o 12 de abril de 2021. The Algerian Ministry of War Veterans calculates 152,863 Front de Libération Nationale (FLN) deaths (French sources), and although the death toll among Algerian civilians may never be accurately known estimate of 1,500,000 to 2,000,000 were killed. 
15. ↑ ^{15,0 15,1} Horne, Alistair (1978). A Savage War of Peace: Algeria 1954–1962. p. 358. ISBN 9781590172186. 
16. ↑ Encyclopedia of Violence, Peace and Conflict: Po – Z, index. 3, Academic Press, 1999 (ISBN 9780122270109, lire en ligne [archive]), p. 86.
17. ↑ Crandall, R., America's Dirty Wars: Irregular Warfare from 1776 to the War on Terror, Cambridge University Press, 2014 (ISBN 9781139915823, lire en ligne [archive]), p. 184.
18. ↑ En árabe: الثورة الجزائرية Al-thawra Al-Jazaa'iriyya; en bérber: Tagrawla Tadzayrit; enfrancés: Guerre d'Algérie ou Révolution algérienne)
19. ↑ Connelly, Matthew James (20 de novembro de 1996). A Diplomatic Revolution: Algeria's Fight for Independence and the Origins of the Post-cold War Era. University of California Press. p. 81. ISBN 978-0-520-91702-6. 
20. ↑ van Dijk, Ruud; Gray, William Glenn; Savranskaya, Svetlana (13 de maio de 2013). Encyclopedia of the Cold War. Routledge. p. 16. ISBN 1-135-92311-6. 
21. ↑ Pervillé (2002), páx. 132-139 (capítulo "Une double guerre civile").
22. ↑ Brannum, Keith. "The Victory Without Laurels: The French Military Tragedy in Algeria (1954–1962)" (PDF). University of North Carolina Asheville. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de outubro de 2014. Consultado o 12 de abril de 2021. 
23. ↑ Wall, Irwin M. (20 de xullo de 2001). France, the United States, and the Algerian War. pp. 68–69. ISBN 9780520925687. 
24. ↑ Stora, Benjamin (2004). Algeria, 1830-2000: A Short History. Cornell University Press. p. 87. ISBN 0-8014-8916-4. 
25. ↑ Von Bulow, Mathilde (22 de agosto de 2016). West Germany, Cold War Europe and the Algerian War. Cambridge University Press. p. 170. ISBN 978-1-107-08859-7. 
26. ↑ Stora, Benjamin (2004). Algeria, 1830-2000: A Short History. ISBN 978-0801489167. 
27. ↑ Pervillé, G. (2012). Les accords d'Evian (1962): Succès ou échec de la réconciliation franco-algérienne (1954–2012). Armand Colin. ISBN 9782200281977. Consultado o 2017-01-13. 
28. ↑ "Document officiel des Nations Unies". un.org. Consultado o 2017-01-13. 
29. ↑ "référendum 1962 Algérie". france-politique.fr. Consultado o 2017-01-13. 
30. ↑ "Proclamation des résultats du référendum d'autodétermination du 1er juillet 1962" (PDF). Journal Officiel de l'État Algérien. 6 de xullo de 1962. Consultado o 2009-04-08. 
31. ↑ Évian accords, Chapitre II, partie A, article 2
32. ↑ Váxase Al-Jazeera e Pierre Daum's "The Last Taboo: Harkis Who Stayed in Algeria After 1962". Novembro de 2017
33. ↑ Ghosh, Palash (2 de abril de 2012). "France-Algeria: 50 Years After Independence, What Happened To The Harkis?". International Business Times.