Herculano

Os títulos de obras literarias, musicais, filmes, videoxogos etc. contidos neste artigo deberían aparecer na súa forma orixinal, a non ser que exista versión en galego (consulte a base de datos de libros editados en España ou a lista de filmes con versión en galego). Colabore connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre.

Áreas arqueolóxicas de Pompeia, Herculano e Torre Annunziata
Vista da fronte portuaria de Herculano.
Herculano
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Italia
Localización	40°48′22″N 14°20′51″L / 40.80611, -14.34750
Tipo	Cultural
Criterios	III, IV, V
Inscrición	1997 (XXI sesión)
Rexión da UNESCO	Europa e América do Norte
Identificador	829
v c e

Herculano (Herculaneum en latín; Ercolano en italiano) era unha antiga cidade romana, situada na actual comuna de Ercolano, Campania, Italia. Con arredor de 4.000 habitantes en 12 ha de extensión. Hoxe é coñecida porque se conservou, xunto con Pompeia, tras seren enterradas nas cinzas da erupción do Vesuvio o 24 de agosto do ano 79. Moitos dos seus habitantes pereceron debido ao fluxo pirocástico da erupción e a cinza modelou os seus corpos coa postura que estes tiñan no momento de morrer.

Herculano era unha poboación máis pequena e máis rica que Pompeia.

As escavacións comezaron na actual Ercolano, un suburbio de Nápoles, en 1738. A elaborada publicación de Le Antichitá di Ercolano ("A antigüidade de Herculano") baixo o patrocinio do rei das Dúas Sicilias tivo un efecto descomedido no incipiente neoclasicismo europeo tendo en conta o limitado da circulación desta obra. A finais do século XVIII comezaron a aparecer motivos de Herculano nunha gran diversidade de obxectos, desde pinturas murais e mesas de tres patas até queimadores de perfume e cuncas de té.

Como a veciña cidade de Pompeia, Herculano é famosa por ser unha das poucas cidades antigas que se conserva máis ou menos intacta xa que as cinzas que cubrían a cidade tamén a protexeron contra o saqueo e os elementos. Aínda que hoxe en día é menos coñecida que Pompeia, foi a primeira, e durante moito tempo a única, cidade vesubviana soterrada que se atopou (en 1709), mentres que Pompeia só revelouse a partir de 1748 e identificada en 1763.^[1] A diferenza de Pompeia, o material piroclástico que cubriu Herculano carbonizou e conservou máis madeira en obxectos como tellados, camas e portas, así como outros materiais de base orgánica como alimentos e papiros.

A historia tradicional é que a cidade foi redescuberta por casualidade en 1709, durante a escavación dun pozo. Non obstante, xa se atoparon restos da cidade durante os primeiros movementos de terras.^[2] Nos primeiros anos despois do seu redescubrimento, no lugar os cazadores de tesouros escavaron tuneles, e moitos artefactos foron roubados ou esnaquizados. As escavacións regulares comezaron en 1738, e continuaron desde entón, aínda que de forma intermitente. Hoxe só se escavou unha parte do antigo xacemento, e a atención e os fondos dirixíronse á preservación das partes xa escavadas da cidade, no canto de centrarse en descubrir máis áreas.

Foi un retiro popular á beira do mar para a elite romana, o que se reflicte na extraordinaria densidade de grandiosas e luxosas casas con, por exemplo, un uso moito máis pródigo de revestimentos de mármore de cores. Os edificios famosos da cidade antiga inclúen a Vila dos Papiros a vila de Papyri, identificada como o fastuoso retiro con vistas ao mar de Lucio Calpurnio Piso Caesomnio, sogro de Xulio César e as chamadas "casas dos barcos", nas que se atoparon os restos de esqueletos de polo menos 300 persoas.

O primeiro descubrimento importante de esqueletos romanos do século I tivo lugar en Herculano. Dado que os romanos xeralmente practicaban a cremación até o século III, resulta difícil atopar ósos anteriores a esa data. As escavacións realizadas na década de 1990 na área do porto de Herculano sacaron á luz máis de 200 esqueletos de diversas idades, sexos e condición social, a as súas condicións de conservación permitiron analizar o modo de vida daquela época.

1. ↑ Ozgenel, Lalo (15 de abril de 2008). "Un conto de dúas cidades: en busca da antiga Pompeia e Herculano". Revista da Facultade de Arqueoloxía. 2008, Ankara: Universidade Técnica de Oriente Medio. 25 (1): 1–25. http://jfa.arch.metu.edu.tr/archive/0258-5316/2008/cilt25/sayi_1/1-25.pdf Arquivado 30 de setembro de 2011 en Wayback Machine.
2. ↑ Wallace-Hadrill, Andrew (2011). Herculano: pasado e futuro. ISBN 978-0-7112-3142-9. p47