Lingua dacia

Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos.

Dacio
Falado en:	rexión correspondente ás actuais Romanía, Moldova, parte de Ucraína, Hungría, Serbia, e norte de Bulgaria
Extinción:	probabelmente arredor do século VI AdC[1]
Familia:	Indoeuropea  Dacio
Códigos de lingua
ISO 639-1:	--
ISO 639-2:	ine
ISO 639-3:	xdc
Mapa
Status

A lingua dacia foi unha lingua indoeuropea falada polo pobo antigo dos dacios. Considérase que foi unha variante setentrional do tracio ou ben que ambas linguas eran parentes próximos.

Moitas das características do dacio son descoñecidas ou discutidas. Non hai apenas documentos escritos en dacio. O que se coñece da devandita lingua provén dos topónimos, hidrónimos, nomes propios (nomes de reis incluídos) e nomes dacios dunhas cincuenta plantas escritas por fontes gregas e romanas, das palabras do substrato contidas na moderna lingua romanesa, a lingua falada hoxe en case todos os territorios que os dacios poboaron: hai preto de 400 palabras de orixe descoñecida (como brânza = queixo, balaur = dragón, vatrâ= forno antigo de pan etc.), algunhas das cales teñen cognados en albanés. Estas palabras poderían provir dos restos do antigo dacio, así como das inscricións en dacio; Decebalus Per Scorilo é a maior inscrición coñecida. O poeta romano Ovidio afirmaba ter aprendido dacio tras ter sido exiliado a Tomis (hoxe Constanţa) en Dacia. Nas súas obras Tristes e Epistulae ex Ponto contaba que compuxo poemas en lingua dacia. Se os poemas existiron, non se preservaron.

1. ↑ multitree.org (ed.). "Dacian at Multitree". Consultado o 27 de novembro de 2019.