Magna Grecia

A Magna Grecia (do latín Magna Graecia, ás veces tamén Graecia maior; Μεγάλη Ἑλλάς, Megálē Hellás en grego) é o nome que os gregos da Antigüidade utilizaban para designar as costas meridionais da península Italiana e de Sicilia, que foi colonizada polos gregos a partir do século VIII a.C. Hoxe en día, a Magna Grecia correspóndese cos zonas costeiras das rexións de Campania, Calabria, Basilicata Puglia e Sicilia.

Nos séculos VIII e VII a. de C., como consecuencia dun importante aumento da poboación en Grecia e dunha crise social e política no seo da Hélade, numerosos emigrantes parten para fundar novas cidades (polis) ao redor do Mediterráneo. O sur de Italia e Sicilia debido á súa proximidade e as súas riquezas agrícolas foron importantes lugares de instalación. As novas cidades foron cualificadas como colonias gregas polos historiadores.

Moitas das novas colonias convertéronse en poderosas e prósperas cidades, como Neapolis (Νεάπολις, Nápoles) ou Sýbaris (Σύβαρις, Síbaris). Outras cidades da Magna Grecia foron Syrakousses (Συρακούσσες, Siracusa), Akragas (Άκραγας, Agrigento), Selinus (Σελινοΰς, Selinunte), Taras (Τάρας, Tarento), Lokroi ou Locri (Λοκροί), Région, Ρήγιον (Reggio di Calabria), Kroton (Κρότων, Crotone), Thurioi (Θούριοι, Turios), Elea (Ελαία) ou Messana (Mesina).

A lenda di que a Magna Grecia foi a terra onde Odiseo, rei de Ítaca (Ulises na cultura romana) perdeuse durante dez anos, despois de regresar de Troia e antes de chegar ao seu reino. Numerosas lendas e historias mitolóxicas da Έλλάς Hélade teñen lugar alí.