Medio interestelar

En astronomía, o medio interestelar (MIE, ou na literatura inglesa, ISM) é a materia e a radiación que existe no espazo entre os sistemas estelares na galaxia. Esta materia inclúe gas en forma iónica, atómica e molecular, así como po e raios cósmicos. Enche o espazo interestelar e mestúrase progresivamente co espazo intergaláctico que o rodea. A enerxía que ocupa o mesmo volume, en forma de radiación electromagnética, é o campo de radiación interestelar.

O medio interestelar está composto de múltiples fases, que se distinguen pola natureza iónica, atómica ou molecular da materia, e a temperatura e densidade da materia. O medio interestelar está composta principalmente de hidróxeno seguido de helio con cantidades traza (en comparación co hidróxeno) de carbono, oxíxeno e nitróxeno.^[2] As presións térmicas destas fases están en equilibrio entre si. Os campos magnéticos e movementos turbulentos tamén proporcionan presión ao MIE, e son normalmente máis importantes dinamicamente que a presión térmica.

En todas as fases, o medio interestelar é extremadamente tenue para os estándares terrestres. En frío, nas rexións densas do MIE, a materia está principalmente en forma molecular e alcanza densidades en número de moléculas de 10⁶ moléculas por cm³ (1 millón de moléculas por cm³). En quente, nas rexións difusas do MIE, a materia está principalmente ionizada, e a densidade pode ser de tan só 10⁻⁴ ións por cm³. Compárese isto coas densidades de aproximadamente 10¹⁹ moléculas por cm³ do aire a nivel do mar, e de 10¹⁰ moléculas por cm³ (10 mil millóns de moléculas por cm³) nunha cámara de alto baleiro de laboratorio. Por masa, o 99% do MIE é gas en calquera das súas formas, e o 1% é po.^[3] Do gas no MIE, en número de átomos o 91% dos átomos son de hidróxeno e o 9% son de helio, cun 0,1% de átomos de elementos máis pesados que estes,^[4] que se denominan "metais" na linguaxe astronómica. En masa isto supón un 70% de hidróxeno, un 28% de helio e un 1,5% de elementos máis pesados. O hidróxeno e o helio son principalmente o resultado da nucleosíntese primordial, mentres que os elementos máis pesados no MIE son principalmente o resultado dun enriquecemento ao longo do proceso da evolución estelar.

O MIE desempeña un papel crucial en astrofísica debido ao seu papel intermediario entre as escalas estelar e galáctica. As estrelas fórmanse dentro das rexións máis densas do MIE, que son as nubes moleculares, e reenchen o MIE con materia e enerxía a través das nebulosas planetarias, ventos solares e supernovas. Esta interacción entre as estrelas e o MIE axuda a determinar a taxa á cal unha galaxia vai perdendo o seu contido gasoso, e, por tanto, a duración do seu período de formación activa de estrelas.

O Voyager 1 alcanzou o MIE en 2012, polo que foi o primeiro obxecto artificial da Tera en facelo. O plasma interstelar e o po serán estudados ata o final previsto da misión en 2025.

1. ↑ Haffner, L. M.; Reynolds, R. J.; Tufte, S. L.; Madsen, G. J.; Jaehnig, K. P.; Percival, J. W. (2003). "The Wisconsin Hα Mapper Northern Sky Survey". Astrophysical Journal Supplement 145 (2): 405. Bibcode:2003ApJS..149..405H. arXiv:astro-ph/0309117. doi:10.1086/378850. . The Wisconsin Hα Mapper está financiado pola National Science Foundation.
2. ↑ Herbst, Eric (1995). "Chemistry in The Interstellar Medium". Annual Review of Physical Chemistry. Bibcode:1995ARPC...46...27H. doi:10.1146/annurev.pc.46.100195.000331. Consultado o 2014-10-24. 
3. ↑ Boulanger, F.; Cox, P.; Jones, A. P. (2000). "Course 7: Dust in the Interstellar Medium". En F. Casoli; J. Lequeux; F. David. Infrared Space Astronomy, Today and Tomorrow. p. 251. Bibcode:2000isat.conf..251B. 
4. ↑ Ferriere (2001)