Metano | |
---|---|
Outros nomes Carbano, gas dos pantanos | |
Identificadores | |
Número CAS | 74-82-8 |
PubChem | 297 |
ChemSpider | 291 |
Número CE | 200-812-7 |
Número UN | 1971 |
KEGG | C01438 |
MeSH | Methane |
ChEBI | CHEBI:16183 |
ChEMBL | CHEMBL17564 |
Número RTECS | PA1490000 |
Referencia Beilstein | 1718732 |
Referencia Gmelin | 59 |
3DMet | B01450 |
Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
Propiedades | |
Fórmula molecular | CH4 |
Masa molar | 16,04 g mol−1 |
Aspecto | Gas incoloro |
Olor | Sen olor |
Densidade | 0,656 g/L a 25 °C, 1 atm 0,716 g/L a 0 °C, 1 atm 0,42262 g cm−3 (a 111 K)[2] |
Punto de fusión | 634 °C; 1 173 °F; 907 K |
Punto de ebulición | 10 893 °C; 19 639 °F; 11 166 K |
Solubilidade en auga | 22,7 mg L−1 |
Solubilidade | soluble en etanol, dietil éter, benceno, tolueno, metanol, acetona |
log P | 1,09 |
kH | 14 nmol Pa−1 kg−1 |
Estrutura | |
Forma da molécula | Tetraédrica |
Momento dipolar | 0 D |
Termoquímica | |
Entalpía estándar de formación ΔfH |
−74,87 kJ mol−1 |
Entalpía estándar de combustión ΔcH |
−891,1–−890,3 kJ mol−1 |
Entropía molar estándar S |
186,25 J K−1 mol−1 |
Capacidade calorífica, C | 35,69 J K−1 mol−1 |
Perigosidade[3] | |
Pictogramas GHS | |
Palabra sinal GHS | DANGER |
declaración de perigosidade GHS | 220 |
declaración de precaución GHS | 210 |
EU Index | 601-001-00-4 |
Clasificación da UE | F+ |
Frases R | R12 |
Frases S | S2, S16, S33 |
NFPA 704 | |
Punto de inflamabilidade | −188,0 °C; −306,4 °F; 85,1 K |
Temperatura de autoignición | 537 °C; 999 °F; 810 K |
Límites de explosividade | 4,4–17% |
Compostos relacionados | |
alcanos relacionados | Ioduro de metilo Diiodometano Iodoformo Tetraioduro de carbono Etano Ioduro de etilo |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. |
O metano é un composto de carbono e hidróxeno, de fórmula CH4. É un hidrocarburo, o primeiro membro da serie dos alcanos. É máis lixeiro que o aire, incoloro, inodoro e inflamable. Encóntrase no gas natural (entre un 75% e un 90%), no gas grisú das minas de carbón, nos procesos das refinerías de petróleo, e como produto da descomposición da materia nos pantanos. É un dos principais compoñentes da atmosfera dos planetas Saturno, Urano e Neptuno.
Pode obterse mediante a hidroxenación de carbono ou dióxido de carbono, pola acción da auga con carburo de aluminio ou tamén ó quentar etanoato de sodio cun álcali.
É apreciado como combustible e para producir cloruro de hidróxeno, amoníaco, etino (acetileno) e formaldehido.