Mycobacterium leprae

Mycobacterium leprae
Microfotografía de Mycobacterium leprae (os pequenos bacilos con forma de ladrillo agrupados), tomada dunha lesión da pel. Fonte: CDC
Clasificación científica
Dominio: Bacteria Filo: Actinobacteria Orde: Actinomycetales Suborde: Corynebacterineae Familia: Mycobacteriaceae Xénero: Mycobacterium Especie: M. leprae
Nome binomial
Mycobacterium leprae Hansen, 1874

Mycobacterium leprae, tamén chamada bacilo de Hansen^[1], é unha especie bacteriana tipica principalmente de países tropicais que causa a lepra.^[2] É unha bacteria pleomórfica, xeralmente con forma de bacilo, intracelular, aeorobia e ten resistencia ácido alcohol á decoloración (acid-fastness).^[3] M. leprae está rodeada por unha característica cuberta cerosa exclusiva das micobacterias. En tamaño e forma é moi semellante a Mycobacterium tuberculosis. Debido á súa grosa cuberta cerosa, M. leprae tínguese con carbol fucsina en vez de coa tradicional tinguidura de Gram.

Con microscopía óptica M. leprae aparece en grupos, en masas arredondadas de células, ou en grupos de bacilos juntos lado con lado. A célula mide de 1-8 μm de lonxitude e de 0,2-0,5 μm de diámetro.^[4]

Descubriuna en 1873 o médico noruegués Gerhard Armauer Hansen, que buscaba unha bacteria nos nódulos cutáneos dos pacientes de lepra.^[5][6] O organismo nunca puido ser cultivado con éxito nun medio de cultivo artificial.^[3] En vez diso, o que se fai é cultivala nas almofadas plantares dos ratos e máis recentemente en armadillos de nove bandas porque, igual que os humanos, eses animais son sensibles á lepra. Isto pode utilizarse como unha proba de diagnóstico sobre a presenza do bacilo da lepra en lesións corporais sospeitosas de pacientes humanos. A dificultade de cultivar o organismo parece deberse a que é un parasito intracelular obrigado que carece de moitos dos xenes necesarios para unha supervivencia independente. A súa complexa e rara parede celular con ácido micólico, que a fai membro do xénero Mycobacterium, é tamén o que fai que sexa tan difícil de destruír e aparentemente tamén é a razón do súa extremadamente lenta replicación.

M. leprae é sensible á dapsona (diaminodifenilsulfona, o primeiro tratamento efectivo para a lepra descuberto na década de 1940), pero a bacteria foi desenvolvendo resistencia contra este antibiótico. Actualmente non se recomenda unha terapia só con dapsona, senón que a OMS recomenda que se aplique un tratamento multirogas, que inclúe a dapsona, rifampicina e clofazimina. En pacientes que reciben este tratamento, unha alta proporción dos bacilos morre nun breve período sen que haxa un alivio inmediato dos síntomas. Isto suxire que moitos dos síntomas da lepra poden deberse en parte á presenzsa das células mortas.

1. ↑ Diccionario médico Academic - Bacilo de Hansen
2. ↑ Ryan KJ, Ray CG (editors) (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 451–3. ISBN 0-8385-8529-9. 
3. ↑ ^{3,0 3,1} McMurray DN (1996). "Mycobacteria and Nocardia.". En Baron S. et al., eds. Baron's Medical Microbiology (4th ed.). University of Texas Medical Branch. ISBN 0-9631172-1-1. 
4. ↑ Thomas Shinnick, The Prokaryotes Arquivado 12 de setembro de 2019 en Wayback Machine. 2006, PART B, 1, 934-944, doi 10.1007/0-387-30743-5_35
5. ↑ Hansen GHA (1874). "Undersøgelser Angående Spedalskhedens Årsager (Investigations concerning the etiology of leprosy)". Norsk Mag. Laegervidenskaben (en Norwegian) 4: 1–88. 
6. ↑ Irgens L (2002). "The discovery of the leprosy bacillus". Tidsskr nor Laegeforen 122 (7): 708–9. PMID 11998735.