Pomona

Pomona era, na mitoloxía romana, a deusa da froita, e por extensión das árbores froiteiras, os xardíns e as hortas. Era unha deusa unicamente romana, e asóciase xeralmente coa abundancia, particularmente coa floración das árbores —en oposición á colleita— e ademais das froitas; tamén o era da oliveira e a vide.^[1] As tesoiras de podar, ou o fouciño, foron os seus atributos. Detestaba a natureza salvaxe e prefería os xardíns coidados: ningunha deidade coñecía como ela a arte do seu cultivo e o das árbores froiteiras. Pomona non sentía ningunha atracción polos homes, aínda que era requirida por todos os deuses do campo.

O nome da deusa deriva claramente de pomum, 'froita' (e é chamada por iso Patrona pomorum, 'señora dos froitos'). Ovidio descríbea cun gabillo na man dereita (e ás veces cunha xavelina como no caso doutras divindades).^[2]

Foille adicado un bosque sagrado chamado Pomonal, situado ao sur da XII pedra millar da Vía Ostiense,^[3] moi preto do actual Castel Porziano.^[4] O culto da deusa estaba a cargo dun flamine menor, o flamen pomonalis, que na orde sacerdotal era o menos importante de todos.^[5] Non tiña ningunha festividade, pero segundo o poeta Ausonio, Pomona tiña en tutela o mes de setembro porque nel madura a froita.^[6]

1. ↑ Caio Plinio Segundo. Naturalis historia, XXII, 2.
   «Ego sucum vini, liquorem olei gigno, ego palmas et poma».
2. ↑ Publio Ovidio Nasón. Metamorfoses, libro XIV.
   «Nec iaculo gravis est, sed adunca dextera falce».
3. ↑ Festo, p. 296, 15 e seguintes; ed. Lindsay.
4. ↑ Lorenzo Quilici. Roma primitiva e le origini della civiltà laziale, páx. 81. Roma, Newton Compton, 1979.
5. ↑ Georges Dumézil. La religione romana arcaica.
   «Poiché i frutti degli alberi sono i beni meno voluminosi».
6. ↑ Décimo Magno Ausonio. Eclogarum liber, 9.
   «Autumnum, Pomona, tuum September opimat».