Beterraba | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Beta vulgaris en Franz Eugen Köhler, 1898 | |||||||||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Nome binomial | |||||||||||||||||
Beta vulgaris L., Sp. Pl., 1, 222, 1753 |
A remolacha[1][2][3] ou beterraba[4] (Beta vulgaris) é unha planta da familia das quenopodiáceas (Chenopodiacea), segundo a clasificación clásica, ou das amarantáceas (Amaranthaceae), segundo a clasificación filoxenética,[5][6][7] cuxas follas e raíces son comestíbeis.
Existen numerosas variedades da especie, das que algunhas se empregan para a alimentación humana (ben a raíz, ben as follas, como na acelga (Beta vulgaris var. cicla) ; outras como penso para o gando (remolacha forraxeira[2]: Beta vulgaris var.alba) , e outras para a produción de azucre (remolacha azucreira,[2] Beta vulgaris subsp. vulgaris var. altissima). Tamén existe a acelga mariña (Beta vulgaris subsp maritima ou Beta maritima).
A variedade de mesa ten raíces grosas, vermellas e carnosas, que se consomen principalmente cocidas, en ensaladas; a cor débese a dous pigmentos, a betacianina e a betaxantina, que resultan indixeríbeis, polo que tinxen o bolo alimentraio, os excrementos e a urina desa cor. Porén, pola súa atoxicidade úsase frecuentemente como colorante alimentario.
Como subproduto da industria azucreira está a polpa de remolacha. Este residuo industrial utilízase principalmente para a alimentación do gando (para os ruminantes).
Algúns doutros posíbeis usos, debido ao seu alto contido en pectinas, á a súa utilización para a produción de biocombustíbeis a través dun tratamento encimático e a súa posterior fermentación.