Un turbocompresor[1] ou turbo (expresión coloquial), do grego "τύρβη" ("raíz"),[2] (tamén do latín "turbo" ("trompo"),[3] é un dispositivo de sobrealimentación que é alimentado polo fluxo de gases de escape. Utiliza esta enerxía para comprimir o gas de admisión, forzando máis aire ao motor para producir máis potencia para un determinado desprazamento.[4][5]
A historia dos turbocompresores comezou en 1878 coa invención dos sobrealimentadores mecánicos. O nacemento do turbocompresor atribúese a miúdo á patente do enxeñeiro suízo Alfred Büchi en 1905,[6][7][8] co primeiro prototipo rematado en 1915. Os turbocompresores foron utilizados comercialmente por primeira vez en 1925, aumentando a potencia dos motores diésel en dous grandes buques de pasaxeiros. Durante a segunda guerra mundial, foron utilizados en varios motores de avións, e o fabricante suízo de camións Saurer foi pioneiro no seu uso na década de 1930.
Os turbocompresores para turismos gañaron popularidade na década de 1980, sendo os primeiros modelos o Chevrolet Corvair Monza e o Oldsmobile Jetfire en 1962. Os principais compoñentes dun turbocompresor inclúen unha turbina, un compresor e un conxunto xiratorio do cubo da carcasa central. A turbina extrae enerxía cinética dos gases de escape para alimentar o compresor, que presuriza o aire de admisión antes de entrar no motor.
A clasificación actual é que un turbocompresor é alimentado pola enerxía cinética dos gases de escape, mentres que un supercargador é accionado mecanicamente (xeralmente por unha correa do cegoñal do motor).[9] Porén, ata mediados do século XX, o turbocompresor chamábase "turbosupercargador" e era considerado un tipo de sobrealimentador.[10]