Reditus aeternus

Reditus aeternus est notio universum redisse, et redire perrectum fore, per formam similem sui, infinite trans tempus et spatium infinitum. Quae primum in philosophia Indica et in Aegypto antiqua invenitur, et deinde a Pythagoreanis et Stoicis capta est. Antiquitate classica defecta et Christianitate late patente, notio reditus aeterni in humano cultu Occidentali desuefacta est, Friderico Nietzsche^[1] excepto, qui hanc notionem ad multas ex suis aliis notionibus coniunxit, praecipue ad sententiam amoris fati. Praeterea, philosophica reditus aeterni notio ab Arthuro Schopenhauer tractata est; solum autem notio physica fuit, nullam reincarnationem supernaturale implicans, sed reditus entium eadem corpora habitantium. Tempus sic videtur non lineare, sed rotundum.