Westgoten

De Westgoten oder Visigoten sünd een Volksgrupp in de Tiet vun de late Antike ween. De Westgoten sünd een vun de twee Delen vun dat Volk vun de Goten, dat sik an't Enne vun dat tweede Jahrhunnert nah Christus upspleten hett in de Westgoten/Visigoten un de Ostgoten/Ostrogoten. Wahrschienlich hett de Naam Westgoten nix mit de Himmelricht to kriegen, just so wenig, as bi de Ostgoten. Een kann sik nich goot vörstellen, dat een Stamm vun de Germanen sik sienen Namen nah den Westen geven hett, de Himmelsricht, wo de Sünn ünnergahn deit. Dat warrt vörslahn, den Namen Westgoten oder Visigoten as een Ökelnamen to verstahn, wo sik de Westgoten mit dickdoon wullen. Visigoti kann nämlich in jem ehre Spraak gode Goten oder ok Goten mit Kuraasch heten.

In dat Johr 378 maken de Westgoten eenen Upstand gegen dat röömsche Riek. Bi de Slacht vun Adrianopel (hüdigendags Edirne in den europääschen Deel vun de Törkie) hefft se een röömsche Armee slahn. De röömsche Kaiser Valens hett dorbi den Dood funnen.

In dat Johr 410 plünnern de Westgoten ünner jem ehren König Alarich I. Rom. Nah dat Enn vun dat weströömsche Riek 476 bleben de Westgoten noch 250 Jahr lang een wichtige Macht in Europa.