Back Grammy Awards 1993 German Βραβεία Γκράμι του 1993 Greek 35th Annual Grammy Awards English 35.ª edición de los Premios Grammy Spanish 35e cérémonie des Grammy Awards French Penghargaan Grammy ke-35 ID Grammy Awards 1993 Italian 第35回グラミー賞 Japanese 35-я церемония «Грэмми» Russian 1993 Grammy Ödülleri Turkish
| 35e Grammy Awards (1993) | ||||
|---|---|---|---|---|
| Grammy Awards | ||||
| Datum | 24 februari 1993 | |||
| Locatie | Shrine Auditorium, Los Angeles | |||
| Vorige | Grammy Awards 1992 | |||
| Volgende | Grammy Awards 1994 | |||
| ||||
De 35e uitreiking van de jaarlijkse Grammy Awards vond plaats op 24 februari 1993 in het Shrine Auditorium in Los Angeles. Daarmee waren de Grammy's voor het eerst sinds 1990 weer terug aan de Amerikaanse westkust. De uitreiking werd gepresenteerd door komiek Garry Shandling en uitgezonden door CBS.
De avond werd gedomineerd door Eric Clapton, die zes Grammy's won, waaronder die voor Record of the Year, Album of the Year en Song of the Year. Het was voor het eerst sinds 1981 dat één artiest deze drie prijzen won (in 1981 deed Christopher Cross dat). De zes Grammy's voor Eric waren voor zijn akoestische album, dat hij in 1992 voor MTV had opgenomen en voor de nummers Tears in Heaven en Layla. Clapton had Tears in Heaven geschreven voor zijn zoon Conor, die in 1991 op 4-jarige leeftijd om het leven was gekomen. Toen Eric de Grammy voor Song of the Year won voor het nummer, noemde hij Conor in zijn dankwoord met de woorden: "Thanks to my son, for the love he gave me and the song he gave me".
De winst voor Layla in de categorie Best Rock Song was opvallend, omdat het nummer al zo'n twintig jaar oud was toen het won. De originele studio-opname had nooit een Grammy gewonnen, maar de akoestische versie deed dat dus wel. Clapton deelde de prijs met mede-componist Jim Gordon, maar die kon zijn Grammy niet ophalen - hij zat al sinds midden jaren 70 in een psychiatrische gevangenis nadat hij z'n moeder met een bijl had vermoord.
De overheersing van Clapton tijdens deze editie van de Grammy's ontlokte by presentator Garry Shandling halverwege de avond de opmerking: "Ben je met Eric genomineerd? Ik zou geen moeite doen. Ga maar naar huis. Tenminste, dat voorgevoel heb ik"[1].
Een andere grote winnaar was de soundtrack van de film Beauty and the Beast. De liedjes van componisten Howard Ashman en Alan Menken waren minstens zo succesvol geweest als de film zelf. De soundtrack leverde vijf Grammy's op, plus nog een handvol nominaties, onder meer voor Album of the Year. De gewonnen Grammy's waren niet alleen voor Ashman en Menken, maar ook voor onder meer Celine Dion & Peabo Bryson voor het titelnummer van de film. Het was Celine's eerste Grammy. Howard Ashman ontving zijn twee Grammy's postuum; hij was in 1991 overleden.
Andere postume Grammy's waren er vooral in de klassieke categorieën, waar Vladimir Horowitz, Leonard Bernstein en Samuel Barber enkele prijzen wonnen. Vooral die voor Barber was opmerkelijk, want de in 1971 overleden componist won een prijs voor beste eigentijdse compositie, voor een stuk dat hij al in 1967 had gecomponeerd. Kennelijk nam de Recording Academy het niet zo nauw met de term 'eigentijds'.
Ook Stevie Ray Vaughan won postuum; hij kreeg twee en een half jaar na zijn dood twee Grammy's.
Beste nieuwe artiest was Arrested Development, de eerste hiphop-act die deze categorie won. Ze kregen ook nog een Grammy voor beste rapgroep.
Sommige artiesten wonnen in verschillende categorieën, zoals Linda Ronstadt en The Chieftains. Een bewijs dat de verschillen tussen sommige categorieën heel klein was; zo wonnen The Chieftains in de categorieën voor moderne én voor traditionele folk. De vijf genomineerden in de categorieën Song of the Year en Record of the Year waren exact gelijk, wat aangaf hoe gering het onderscheid tussen beide categorieën was.
- ↑ Grammy.com. Gearchiveerd op 3 oktober 2023.