Aerojet General X-8[1] | ||
---|---|---|
Aerojet X-8
| ||
Algemeen | ||
Land | Verenigde Staten | |
Producent | Aerojet General | |
Type | Experimentele sondeerraket voor de bovenste atmosfeer, X-vliegtuig | |
Jaar | 2 december 1949 | |
Gebruikers | NACA/NASA, | |
Varianten | X-8, X-8A, X-8B, X-8C, X-8D | |
Productieaantal | resp. 68, 34, 1, 2, 3 | |
Maten | ||
Diameter | 0,38 m | |
Spanwijdte | 1,6 m | |
Lengte | 6,2 m | |
Gewicht | Leeg: 61,23 kg;
maximaal: 497,59 kg | |
Snelheid | Mach 6 | |
Bereik | 32+ km | |
Max. hoogte | 800.000 ft (222,1 km) | |
Specificaties | ||
Aandrijving | Aerojet vaste brandstofraket (80 kN); RTV-N10 vloeibare brandstofraket (12 kN) | |
Sturing | Geen | |
Geleiding | Geen |
De Aerojet General X-8 was een door tollen gestabiliseerde, niet-geleide sondeerraket, die werd ontwikkeld om ladingen tot 68 kg tot een hoogte van 200.000 voet (61 km) te brengen. De X-8 werd doorontwikkeld tot de succesvolle Aerobee-raket.