Annexatie van de Westoever

De annexatie van de Westoever is de door Israëlische politici nagestreefde gedeeltelijke of gehele de jure annexatie en de sluipende de facto annexatie van de in 1967 door Israël bezette Westelijke Jordaanoever (West Bank). Vooral sinds 2015 zijn er in Israël in toenemende mate plannen voor annexatie voorgesteld. De voorstellen variëren van annexatie van de Seam Zone met de concentraties van grote nederzettingen, of alle nederzettingen en outposts, tot de hele Jordaanvallei, of de Westoever minus de door de Palestijnse Autoriteit bestuurde verspreid liggende gebiedjes (dat is alle nederzettingen plus 'Area C'), tot de gehele Westoever. In alle opties is volledige en permanente Israëlische militaire controle over de hele Westoever uitgangspunt. De facto annexatie vindt plaats door het geleidelijk invoeren van Israëlische wetgeving op de Westoever en deze toe te passen op de joodse nederzettingen, echter zonder het gebied officieel te annexeren.

In 1967 annexeerde Israël reeds Oost-Jeruzalem met een substantieel deel van de omringende Westoever door wijziging van de gemeentegrens. Drie decennia na de Oslo-akkoorden van 1993 lijkt het paradigma van de verdeling van het land tussen de Jordaan en de Middellandse Zee in twee afzonderlijke staten steeds minder relevant en stellen steeds meer waarnemers en politici openlijk vragen bij de haalbaarheid van de tweestaten-oplossing. Veel Israëli's trachten de een-staat-realiteit die ontstaat door de Israëlische politiek van annexatie te normaliseren, terwijl de Palestijnen hier tegen zijn.^[1] Een een-staat-oplossing is in lijn met de visie van een Groot-Israël ofwel Eretz Yisrael, die zowel Israël als Palestina omvat. Mensenrechtenorganisaties stellen dat Israël en de bezette Palestijnse gebieden tezamen reeds zijn verworden tot één Israëlische apartheidstaat.

1. ↑ Citefout: Onjuist label <ref>; er is geen tekst opgegeven voor referenties met de naam shemer-kunz_2023