Een arbeiderswoning, ook wel volkswoning genoemd, is een type woning dat bedoeld is om te verhuren aan arbeiders en ambachtslieden met hun families en gezinnen. Deze (meestal) kleine woningen werden speciaal voor deze doelgroep gebouwd vanaf de tweede helft van de 19e eeuw. In middelgrote steden zoals Haarlem, Leiden en Alkmaar en op het platteland waren deze woningen meestal grondgebonden en werden deze twee aan twee of in een rijtje gebouwd. In grote steden konden arbeiderswoningen door de hoge grondprijzen en de kosten van paalfundering doorgaans alleen in woningbouwcomplexen worden gerealiseerd, waarin veelal portiekwoningen met een of twee kamers gestapeld en rug-aan-rug een plek kregen. Ook met revolutiebouw door speculanten in stadsuitbreidingswijken werd vanaf 1870 tegemoetgekomen aan de grote vraag naar arbeiderswoningen in de grote steden. Landelijk kwam de bouw van arbeiderswoningen in Nederland pas goed op gang na de invoering van de Woningwet in 1902.