Het Barberini-evangeliarium is een verlucht evangeliarium uit de 8e eeuw dat vandaag bewaard wordt in de Vaticaanse Bibliotheek met als signatuur Barberini Lat. 570. Het wordt ook het Wigibald evangeliarium genoemd omdat in de colofon de tekst ‘ora pro uuigbaldo’ (bid voor Wigibald) voorkomt.
Het werd geschreven en verlucht in een Hiberno-Saksische stijl, maar tot op heden kon niet exact worden vastgesteld waar het handschrift ontstond. Men kon vier handen herkennen waarvan twee Northumbrisch zijn en een derde verwijst naar Mercia. De stijl van het boek leunt aan bij de Southumbrische ‘Tiberius’ groep (Psalter van Vespasianus, Codex Aureus van Stockholm) en bij Northumbrisch werk uit die periode. Men gaat vandaag uit van een waarschijnlijk ontstaan in een plaats in Mercia of in York.[1][2]
Het boek behoorde tot de collectie van Francesco Barberini (1597-1679) en werd in 1902 opgenomen in de collectie van de Vaticaanse Bibliotheek. Het manuscript werd door de academische wereld verwaarloosd tot Nancy Bishop er in 2004 een doctoraatsthesis aan wijdde.[3]
- ↑ J.J.G. Alexander, Insular manuscripts 6th to 9th Century, A Survey of Manuscripts Illuminated in the British Isles 1, Londen 1978, pp. 61-62.
- ↑ M.P. Brown, Barberini Gospels, The Blackwell Encyclopeia of Anglp-Saxon England, Oxford 1999, p. 53.
- ↑ Nancy Bishop, The Barberini Gospels, University of Iowa, 2004.