De barok in het prinsbisdom Luik, ook wel Maaslandse, Luikse of Luiks-Akense barok,[1] is een regionale variant van de barokstijl, die vooral in de 18e eeuw in het prinsbisdom Luik en de streek rondom de vrije rijksstad Aken en de tweeherige stad Maastricht tot bloei kwam.[2] De belangrijkste brandpunten waren de steden Luik, Aken en Maastricht, met als subcentra Spa, Verviers, Eupen, Monschau, Vaals, Hasselt en Sint-Truiden. De Luikse barok, net als de Zuid-Nederlandse barok, neemt een tussenpositie in tussen het strenge Hollands classicisme en de veel uitbundigere Franse en Duitse barok en rococo, en kwam vooral tot ontplooiing in de lokale barokarchitectuur en de toegepaste kunsten gedurende de tweede helft van de 18e eeuw.
- ↑ Het onderwerp is voor zover bekend niet eerder integraal behandeld. Voor dit artikel is de titel barok in het prinsbisdom Luik gekozen, hoewel ook Maaslandse barok of Maasbarok tot de mogelijkheden behoorden (vanwege de bestaande termen Maaslandse kunst, Maasgotiek en Maaslandse renaissance). In de toegepaste kunst worden de termen Luikse, Luiks-Maastrichtse of Luiks-Akense stijl gebruikt (vergelijk: Luiks-Akense meubelstijl).
- ↑ De vrije Rijksstad Aken was weliswaar geen onderdeel van het (wereldlijk) prinsbisdom Luik, maar behoorde wel (tot 1802) tot het kerkelijk bisdom Luik. Hetzelfde gold voor het rijksgraafschap Wittem, het abdijvorstendom Thorn en enkele andere heerlijkheden. Maastricht was tweeherig en werd in de achttiende eeuw gezamenlijk bestuurd door de bisschop van Luik en de Staten-Generaal van de Nederlanden. Andere gebieden in de regio behoorden tot de Oostenrijkse Nederlanden of de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, maar worden toch in dit artikel inbegrepen.