Bijtanken in de lucht

Bijtanken in de lucht is de procedure waarbij een vliegtuig bijtankt in volle vlucht uit een tankvliegtuig. Dat betekent dat het vliegtuig langer in de lucht kan blijven en zo zijn vliegbereik vergroot, maar niet zijn actieradius. Zo kan een vliegtuig onbeperkt lang in de lucht blijven. Beperkende factoren zijn natuurlijk de bemanning, het verbruik van smeermiddelen en slijtage van onderdelen.

Bij het opstijgen verbruikt een vliegtuig veel brandstof.^[1] Als het vliegtuig een grote afstand moet vliegen, is bijtanken in de lucht een optie om daarmee het noodzakelijke bereik te behalen. Een ander voordeel is dat het vliegtuig kan opstijgen met minder brandstof en meer vracht. Ten slotte kan het vliegtuig met minder brandstof opstijgen met een kortere aanloop, zodat een korte startbaan mogelijk is. Deze procedure werd onder andere toegepast bij de Lockheed SR-71.

De tanker kan speciaal gebouwd zijn als tanker (zoals de Boeing KC-135 Stratotanker) of een bestaand vliegtuig kan uitgerust worden met extra brandstoftanks. Het specialisatie van vliegen in het kielzog van de tanker (formatievliegen) en de speciale apparatuur die nodig is beperken de procedure van bijtanken in de lucht tot de militaire luchtvaart. Bij grote militaire operaties wordt in de lucht tanken zeer veel toegepast. Bijvoorbeeld in 1991 bij de bezetting van Koeweit en in 2003 bij de oorlog tegen Irak werden veel coalitievluchten in de lucht bijgetankt.

1. ↑ (en) Tylor, John e.a., The lore of Flight (1971), Mallard Press, New York, ISBN 0 792 45413 8, p.338