Ernest Hemingway

Ernest Hemingway Ernest Miller Hemingway
Hemingway in 1939
"Om te leven moet men eerst afzien"[1]
Algemene informatie
Geboren	21 juli 1899
Geboorte­plaats	Oak Park (Illinois)
Overleden	2 juli 1961
Overlijdensplaats	Ketchum (Idaho)
Land	Verenigde Staten
Handtekening
Werk
Jaren actief	1923-1961
Genre	fictie
Dbnl-profiel
(en) IMDb-profiel
Portaal    Literatuur

Ernest Miller Hemingway (Oak Park, 21 juli 1899 – Ketchum, 2 juli 1961) was een Amerikaans schrijver en journalist die in 1953 de Pulitzerprijs voor de literatuur won met The Old Man and the Sea en in 1954 de Nobelprijs voor Literatuur ontving. Hemingway produceerde de meeste van zijn werken tussen het midden van de jaren 1920 en het midden van de jaren 1950. Zijn sobere, uit de journalistiek ontstane schrijfstijl stond in sterk contrast met zijn imago van avonturier en zijn turbulent persoonlijk leven en zou grote invloed uitoefenen op het moderne Amerikaanse en Europese proza.

Tussen de twee wereldoorlogen werd hij de woordvoerder van de Lost Generation omdat hij in zijn vroege werk de problematiek en de mentaliteit van die generatie het best gestalte gaf. Hemingway was niet alleen actief als schrijver, maar was ook een journalist en oorlogscorrespondent, en daarnaast een avonturier, sportvisser en jager op groot wild, hetgeen tot uiting komt in de onderwerpen die hij voor zijn korte verhalen en romans koos. Tijdens zijn laatste levensjaren leed hij aan zware depressies die uiteindelijk leidden tot zijn zelfmoord op 2 juli 1961. Hij liet drie zonen achter: John, met zijn eerste echtgenote Hadley Richardson, en Patrick en Gregory, met zijn tweede echtgenote Pauline Pfeiffer.

Zijn literaire nalatenschap is van blijvende waarde, wat onder meer geïllustreerd wordt door het feit dat zijn belangrijkste werken nooit uit druk zijn geweest.

1. ↑ Hemingway ondertekende zijn persoonlijke brieven soms met de Franse spreuk Dans la vie, il faut (d'abord) durer. Om een goed schrijver te zijn, moet men het leven eerst ondergaan, lijden, afzien. In een brief aan zijn vriend Archibald MacLeish zei hij dat het zijn levensmotto was geworden.