Fenomenologie van het christendom is het toepassen van de fenomenologische methode in de godsdienstwetenschappen en antropologie.
De meest belangrijke stelregel van de fenomenologie van de religie is dat de gelovige altijd gelijk heeft en alle fenomenen worden beschreven vanuit een intern perspectief, zoals de gelovige het zelf zou beschrijven, zonder daarbij echter waardeoordelen te vestigen. De fenomenologie van de religie probeert aldus religie in al haar facetten zo uitgebreid mogelijk te beschrijven, zonder daarbij principiële discussies aan te gaan over de geldigheid van een bepaald religieus fenomeen.
Volgens de fenomenologische methode wordt een bepaalde geloofsrichting beschreven vanuit bepaalde categorieën, zoals rituelen, heilige boeken en ethiek.
In de fenomenologie van het christendom worden verschillende indelingen gebruikt. Een gangbare methode is de volgende:
- Geloof: De religieuze filosofie
- Religieuze ervaringen: De manier waarop religie wordt ervaren
- Heilige geschriften: Religieuze dogma's
- Rituelen: De religieuze handelingen
- Sociale structuren: Heilige tijd, plaats, personen en objecten
- Religieuze ethiek: Morele aspecten
- Heilige symbolen: Symbolen die de verbinding tussen mens en het heilige verwoorden
De fenomenologische studie is echter meer dan het categoriseren van religieuze fenomenen. Sommige fenomenen in de religie zijn heel moeilijk in een bepaald hokje te plaatsen. Het uiteindelijke doel is de vergelijkende studie van verschillende religies. Sommige onderzoekers herkennen op deze wijze bepaalde basisprincipes die aan nagenoeg iedere religie ten grondslag liggen en postuleren aldus het bestaan van een 'oerreligie'. Deze theorie wordt voornamelijk door de zogenaamde traditionalisten onderschreven, zoals Aldous Huxley en Mircea Eliade.