Gallische Oorlog

Gallische Oorlog
Overgave van Vercingetorix aan Julius Caesar, geschilderd door Lionel Royer
Datum	58 – 51 v.Chr.
Locatie	Gallië, Germanië en Brittannië
Resultaat	Romeinse annexatie van Gallië
Strijdende partijen
Republiek Rome Keltische en Germaanse bondgenoten Galliërs Britten Aquitani Iberiërs Germanen
Leiders en commandanten
Julius Caesar Labienus Marcus Antonius Quintus Cicero Publius Crassus Decimus Brutus Servius Sulpicius Galba Orgetorix Divico Cassivellaunus Ambiorix Vercingetorix Dumnorix Commius Viridomarus Eporedorix Camulogenus Litaviccus Viridovix Lucterius Sedullus Boduognat Correus Vercassivellaunus Galba Indutiomarus Ariovistus
Troepensterkte
60.000 legionairs 60.000 auxilia 100.000 bij Bibracte 300.000 bij Alesia 120.000
Verliezen
duizend of meerdere duizenden doden honderden gedode burgers ~1.000.000 gedood ~1.000.000 tot slaaf gemaakt[1] 80.000 doden

De Gallische Oorlog bestond uit een reeks veldtochten van de Romeinse proconsul Julius Caesar tegen verschillende Gallische stammen. De oorlog duurde van 58 v.Chr. tot 51 v.Chr. Naast Gallië vielen de Romeinen ook Brittannië en Germanië binnen, maar deze expedities ontwikkelden zich niet tot grote invasies. De Gallische Oorlog mondde uit in de beslissende Slag bij Alesia in 52 v.Chr., waarin een complete Romeinse overwinning resulteerde in de uitbreiding van de Romeinse Republiek over heel Gallië. De oorlog maakte de weg vrij voor Julius Caesar om de enige heerser van de Romeinse Republiek te worden.

Hoewel Caesar de invasie afschilderde als een defensieve, preventieve actie, zijn de meeste historici het eens dat de oorlog in de eerste plaats werd gevoerd om Caesars politieke carrière te stimuleren en om zijn enorme schulden af te betalen. Gallië was echter van groot militair belang voor de Romeinen, aangezien zij al verschillende keren waren aangevallen door stammen uit Gallië en andere noordelijke gebieden. Door de verovering van Gallië kon Rome de Rijn bevestigen als natuurlijke grens van het rijk.

De veldtocht is beschreven door Julius Caesar zelf in zijn boek Commentarii de Bello Gallico, dat de belangrijkste historische bron van het conflict is, maar tevens een meesterwerk van politieke propaganda voor Caesar.

1. ↑ Plutarchus, Parallelle Levens, Caesar, 16