Geschiedenis van Tibet

Dit artikel geeft een overzicht van een geschiedenis van Tibet. Tibet ligt tussen de twee oude beschavingen China en India. Het gebied wordt gescheiden van China door de bergketens in het oosten van het Tibetaans Hoogland en van India door het Himalayagebergte. In de tweede helft van zowel de zevende als de achtste eeuw was Tibet een van de machtigste rijken in Centraal-Azië. Daarna breekt een eeuwenlange politieke fragmentatie van het gebied aan. Vanaf de veertiende eeuw waren de dominantste politieke krachten in Tibet een aantal Mongoolse en regionale heersers, de vijfde dalai lama, de Qing-dynastie, Tibetaanse regenten en de dertiende dalai lama.

In de eerste helft van de twintigste eeuw was er sprake van een de facto onafhankelijkheid van Tibet. Sinds 1951 maakt Tibet deel uit van de Volksrepubliek China, een situatie die sinds 1959 wordt betwist door een regering in ballingschap.

Sinds het eind van het 1e millennium en in het 2e millennium heeft het Tibetaans boeddhisme een groot stempel gedrukt op de geschiedenis van Tibet. De invloed van de Tibetaanse cultuur is in de eenentwintigste eeuw nog aanwezig in het noorden van Nepal, in Bhutan, in delen van het huidige India, zoals Ladakh, Arunachal Pradesh en Sikkim, in Mongolië en in delen van Rusland, zoals Toeva, Kalmukkië en Boerjatië.

Naast het Tibetaans boeddhisme heeft zich in Tibet nog een andere en daarvan te onderscheiden vorm van boeddhisme ontwikkeld, die bekendstaat onder de naam Bön.

Het Tibetaans behoort tot de taalfamilie Tibeto-Birmaanse talen.