Glycine (aminozuur)

Glycine
Structuurformule en molecuulmodel
structuurformule van glycine
molecuulmodel van glycine
Algemeen
Molecuulformule	C2H5NO2
IUPAC-naam	2-amino-ethaanzuur
Molmassa	75,0666 g/mol
SMILES	NCC(=O)O
InChI	1S/C2H5NO2/c3-1-2(4)5/h1,3H2,(H,4,5)
CAS-nummer	56-40-6
EG-nummer	200-272-2
PubChem	750
Wikidata	Q620730
LD50 (ratten)	oraal 7930 mg/kg
LD50 (muizen)	oraal 2600 mg/kg
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand	vast
Kleur	kleurloos-wit
Dichtheid	1,1607 g/cm³
Smeltpunt	ontleedt 233 °C
Oplosbaarheid in water	249,9 g/L
Goed oplosbaar in	water, ethanol, pyridine
Onoplosbaar in	di-ethylether
Thermodynamische eigenschappen
ΔfHog	−392,1 kJ/mol
Evenwichtsconstante(n)	pKz1 (carboxyl) = 2,34[1] pKz2 (amino) = 9,60
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal    Scheikunde

Glycine, afgekort tot Gly of G, is een van de twintig in menselijke eiwitten voorkomende aminozuren. De zuivere stof is een kleurloze tot witte vaste stof met een zoete smaak, die goed oplosbaar is in water. Het aminozuur werd in 1820 ontdekt door de Franse scheikundige Henri Braconnot, toen hij gelatine kookte met zwavelzuur. Het wordt heden gebruikt als additief in diervoeding, in geneesmiddelen, cosmetica en als tussenproduct voor de synthese van andere organische verbindingen.

Glycine fungeert als neurotransmitter en is voornamelijk een signaalinhibitor. Glycine is in de stofwisseling van de mens geen essentieel aminozuur.^[2] Dat wil zeggen dat het menselijk lichaam dit aminozuur zelf kan aanmaken door middel van in-vivobiosynthese. Glycine kan echter ook via de voeding worden opgenomen. Het is een van de aminozuren die in de extracellulaire matrix voorkomen.

Glycine wordt gecodeerd door de codons GGU, GGC, GGA en GGG.

1. ↑ Citefout: Onjuist label <ref>; er is geen tekst opgegeven voor referenties met de naam Carey
2. ↑ Voedingscentrum. Eiwitten. Gearchiveerd op 29 mei 2023.