Groene kinderen van Woolpit

De legende van de groene kinderen van Woolpit gaat over twee kinderen met een ongewone huidskleur die naar verluidt ergens in de 12de eeuw, wellicht ten tijde van koning Stefanus, opdoken in het dorpje Woolpit in het Engelse graafschap Suffolk. De kinderen waren broer en zus en hadden behalve hun groen getinte huid een normaal uiterlijk. Ze spraken een onbekende taal en wilden alleen rauwe tuinbonen eten. Uiteindelijk leerden ze ook ander voedsel eten en raakten ze hun groene kleur kwijt. Het jongetje werd echter ziek en stierf kort nadat hij en zijn zusje waren gedoopt. Het meisje paste zich aan haar nieuwe leven aan, maar men vond haar ‘nogal lichtzinnig en losbandig in haar gedrag’. Nadat het meisje Engels had leren spreken, vertelde ze dat zij en haar broertje uit Saint Martin’s Land kwamen, een ondergrondse wereld die bewoond werd door groene mensen.

De enige verslagen die in ongeveer dezelfde tijd zijn opgetekend, zijn te vinden in Historia rerum Anglicarum van Willem van Newburgh uit 1189 en Chronicum Anglicanum van Radulph van Coggeshall uit 1220. Tussen die tijd en het moment dat ze herontdekt werden halverwege de 19de eeuw worden de groene kinderen alleen terloops genoemd in William Camdens Britannia uit 1586 en het vroeg-17de-eeuwse fantasierijke The Man in the Moone van bisschop Francis Godwin. In beide werken wordt het verhaal van Willem van Newburgh geciteerd.

Van alle theorieën om de legende van de groene kinderen te verklaren, zijn er twee het meest gangbaar:

• Het zou of gaan om een volksverhaal over een denkbeeldige ontmoeting met inwoners van een andere, misschien ondergrondse of zelfs buitenaardse, wereld.
• Het betreft een door de overlevering vervormd verslag van een ware gebeurtenis.

Het verhaal werd door de Engelse anarchistische dichter en literatuurcriticus Herbert Read in zijn werk English Prose Style uit 1931 geprezen als een ideale fantasie en het vormde de inspiratie voor zijn enige, in 1934 geschreven, roman The Green Child.