De hulpverleningszones (Frans: zones de secours) vormen de organisatiestructuur van de brandweerdiensten in België. Er zijn er in totaal 35 (plus Brussel) en ze vervangen sinds 1 januari 2015 de kleinere "prezones". De schaalvergroting werd doorgevoerd in het kader van de brandweerhervorming. Aanleiding voor deze hervorming was de gasramp in Gellingen, waarbij bleek dat de organisatie van de hulpdiensten niet meer voldeed aan de noden van de huidige maatschappij. Na de ramp werd door de federale regering een commissie opgericht die de hervorming moest uitwerken. De commissie baseerde zich op drie basisprincipes:
- Snelste adequate hulp: bij noodgevallen wordt niet meer de territoriaal bevoegde brandweer maar de brandweer die het snelst ter plaatse kan zijn uitgestuurd.
- Zelfde basisbescherming: elke burger heeft recht op dezelfde basisbescherming zonder daar in verhouding overdreven veel voor te moeten betalen.
- Schaalvergroting: een schaalvergroting is noodzakelijk opdat de beschikbare middelen efficiënter worden ingezet en grote incidenten beter worden aangepakt.
Elke zone heeft rechtspersoonlijkheid en wordt bestuurd door een zoneraad en zonecollege. De burgemeesters van de respectievelijke gemeenten vormen van rechtswege de zoneraad, die het zonecollege aanstelt. Het zonecollege benoemt op zijn beurt een zonecommandant, die belast is met de organisatie en het beheer van de zone.
In Brussel-Hoofdstad is het een gewestelijke instelling, de Brusselse Hoofdstedelijke Dienst voor Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp (DBDMH), die instaat voor de brandweerdiensten. De DBDMH valt grotendeels buiten het federaal georganiseerd systeem van hulpverleningszones.