IP-telefonie

Bij IP-telefonie, Voice over IP of VoIP wordt een IP-netwerk gebruikt om spraak en signalering voor het opzetten van de spraakverbindingen te transporteren. Een IP-netwerk gebruikt het internetprotocol om gegevenspakketjes te transporteren. Voorbeelden van IP-netwerken zijn het internet (onder andere gebruikt door telefoniediensten als Skype), een privaat bedrijfsnetwerk (met een IP-PABX, een bedrijfstelefooncentrale, gebaseerd op IP-technologie) of een publiek (vast of mobiel) VoIP-netwerk van een telecomoperator.

IP-telefonie maakt het mogelijk om een gemeenschappelijk netwerk te gebruiken voor spraak en data. Dit idee was eigenlijk al gerealiseerd met digitale (ISDN) telefonie. Digitale telefonie vereist specifieke apparatuur die vrij duur is, omdat ze alleen toepasbaar is in de telefoniewereld. IP-telefonie daarentegen kan draaien op om het even welk data-apparaat (pc, tablet, smartphone enz.) waardoor het beduidend goedkoper is.

IP-telefonie vereist een IP-netwerk tot aan het eindapparaat. Binnen een bedrijf wordt hiervoor een LAN aangelegd binnen in het bedrijfsgebouw, eventueel aangevuld met een WAN tussen de bedrijfsgebouwen. Toegang tot een publiek IP-netwerk gebeurt via een xDSL-lijn over een koperpaar, een optische vezelverbinding of een 4G mobiel netwerk. Binnenshuis kunnen de toestellen aangesloten zijn via een WAN of een WiFi-netwerk.

Het opzetten van een VoIP-verbinding vereist een signaleringsprotocol tussen de toestellen van beller en gebelde, en de eventuele tussenliggende schakelknopen. Het gebruikte protocol is Session Initiation Protocol (SIP), dat aanvankelijk ontwikkeld werd voor het opzetten van andere communicatievormen, zoals e-mail en het world wide web.