Lachband

Een lachband is een geluidsopname van lachende mensen die vaak aan komische televisieprogramma's, zoals sitcoms, wordt toegevoegd om de grappen uit die serie te benadrukken. Het geluid is dan steevast te horen op het moment dat er iets gebeurt of gezegd wordt wat grappig bedoeld is, en waarvan men verwacht dat de kijker er ook om zal lachen.

Voordat de televisie haar intrede deed in veel huishoudens, kregen de meeste mensen komedie alleen te zien in het theater of in de bioscoop, in het gezelschap van ander publiek. Dat publiek zorgde voor applaus, gelach en toejuichingen, maar ook toen waren er soms personen (de claque) die betaald werden om de sfeer erin te brengen. Toen de televisie een steeds belangrijker medium werd, probeerden televisieproducenten deze atmosfeer van een publiek na te bootsen door omgevingsgeluiden zoals men die in een publiek kan horen toe te voegen aan deze series. Dit kon worden gedaan door de serie op te nemen voor toeschouwers, of door de geluiden apart op te nemen en achteraf toe te voegen. Een lachband is een voorbeeld van die tweede optie. Een lachband kreeg al snel de voorkeur boven een livepubliek, daar de producenten dan zelf konden bepalen wanneer en hoelang het gelach moet klinken^[1] en bovendien was het goedkoper om een show niet met aanwezige toeschouwers op te hoeven nemen. De eerste serie die gebruik maakte van een lachband was de Amerikaanse sitcom The Hank McCune Show in 1950.^[2] Behalve sitcoms gingen ook animatieseries gebruikmaken van een lachband, zoals The Flintstones en The Jetsons.^[3]

1. ↑ Kitman, Marvin. "Don't Make Me Laugh," Channels of Communication, August/September 1981
2. ↑ Pollick, Michael: What is a Laugh Track?, Retrieved on 31 May 2007. Gearchiveerd op 28 januari 2021.
3. ↑ Glenn II, Ben: The Laugh Track, Retrieved on August 12, 2007. Gearchiveerd op 20 mei 2023.