Liturgische Beweging

Onder Liturgische Beweging wordt het streven naar een bevordering van de liturgie, zowel door studie en door praktische maatregelen, bedoeld.

De Rooms-Katholieke Kerk heeft verscheidene liturgische bewegingen gekend. Aan het eind van de Middeleeuwen ontstond er voornamelijk in de Noordelijke Nederlanden een liturgische beweging, toen er een vervreemding van de liturgie was ontstaan die de ontbinding van de maatschappij en het wegkwijnen van het christelijk gemeenschapsleven tot gevolg had. Zij had tot doel om de liturgie in haar oude eer te herstellen en de gelovigen, door de liturgie te verklaren en in de volkstaal te vertalen (volksmissaaltjes), meer met haar vertrouwd te doen geraken (Geert Grote, Radolphus de Rivo, Windesheim, Sint-Petrus Canisius, enz). Door de godsdienstige en politieke onrust in de 16e eeuw kon zij zich echter niet verder ontwikkelen.

De meest recente liturgische beweging waren de diverse initiatieven, vanaf halverwege de 19e eeuw, maar op grote schaal vanaf het begin van de twintigste eeuw, tot aan het Tweede Vaticaans Concilie, gericht op de actieve deelname van gelovigen aan de liturgie van de Rooms-Katholieke Kerk. De liturgievernieuwing van het concilie berust vooral op het werk van de Liturgische Beweging. Omdat deze beweging van veel grotere invloed is geweest dan die van de Middeleeuwen, wordt zij veelal de Liturgiebeweging genoemd.