Ludolf van Saksen (Latijn: Ludolphus de Saxonia) of Ludolf de Kartuizer (ca. 1295 – 1378) was een Duitse kartuizer monnik en theoloog uit de veertiende eeuw.
Zijn belangrijkste werk was de Vita Christi ("Het leven van Christus").[1] Het had een belangrijke invloed op de ontwikkeling van de technieken voor christelijke meditatie door de introductie van het idee dat de gelovigen zich zo sterk moesten inleven in de gebeurtenissen in het leven van Christus, dat ze het gevoel kregen dat ze er zelf bij waren. Dit werd een populair concept in de beweging van de Moderne Devotie en beïnvloedde later Ignatius van Loyola.[2]